361
تحفة الأولياء ج4

21 . باب در بيان آن چه واجب است از ذكر خدا در هر مجلسى ۱

۳۱۸۵.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند ، از احمد بن محمد بن خالد ، از پدرش ، از خلف بن حمّاد ، از ربعى بن عبداللّه بن جارود هذلى ، از فضيل بن يسار كه گفت : امام جعفر صادق عليه السلام فرمود كه :«هيچ مجلسى نيست كه نيكوكاران و نابكاران در آن جمع شوند و بر غير ذكر خداى ـ تعالى ـ برپا شوند (يعنى بى آنكه خدا را ياد كنند از جا برخيزند) ، مگر آنكه آن مجلس در روز قيامت برايشان حسرت باشد» .

۳۱۸۶.حميد بن زياد ، از حسن بن محمد ، از سماعه ، از وهيب بن حفص ، از ابوبصير ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«هيچ گروهى در مجلسى جمع نشده اند كه خداى ـ تعالى ـ را ذكر نكنند و ما را ذكر نكنند ، مگر آنكه آن مجلس در روز قيامت برايشان حسرت باشد» . بعد از آن فرمود كه : «حضرت ابوجعفر عليه السلام فرمود : به درستى كه ذكر ما از جمله ذكر خدا است ، و ذكر دشمن ما از جمله ذكر شيطان است» .

۳۱۸۷.و به اسناد خود گفته است كه :«حضرت باقر عليه السلام فرمود كه : هر كه خواهد كه به پيمانه ، پُرتر پيمانه ستاند ، بايد كه چون خواهد از مجلس خود برخيزد بگويد كه : سُبْحانَ رَبِّكَ رَبِّ العِزَّةِ عَمّا يَصِفُونَ وَسَلامٌ عَلَى الْمُرْسَلينَ وَالْحَمْدُللّه ِ رَبِّ الْعالَمينَ ؛ يعنى : منزّه و پاكيزه مى شمارم پروردگار تو راـ پروردگار ارجمندى و غلبه ـ از آن چه وصف مى كنند . و درود بر همه فرستادگان و ستايش از براى خدا ، كه پروردگار همه جهانيان است» .

۳۱۸۸.محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد بن عيسى ، از احمد بن محبوب ، از عبداللّه بن سنان ، از ابوحمزه ثمالى ، از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«در توراتى كه تغيير و تبديلى در آن نشده ، نوشته است كه موسى عليه السلام از پروردگارش سؤال نمود و عرض كرد كه : اى پروردگار من! آيا تو به من نزديكى كه با تو مناجات كنم و راز گويم ، يا دورى كه تو را آواز دهم؟ پس خداى ـ تعالى ـ به سوى او وحى فرمود كه : اى موسى! من همنشين آنم كه مرا ياد كند . موسى عليه السلام عرض كرد : پس در روزى كه هيچ پرده اى نيست ، مگر پرده تو ، كى در پرده تو است؟ فرمود : كسانى كه مرا ياد مى كنند و من ايشان را ياد مى كنم ، و در راه من با يكديگر دوستى مى نمايند و من ايشان را دوست مى دارم . پس اين گروه ، آنانند كه چون خواهم كه بدى و ناخوشى را به اهل زمين برسانم ، ايشان را ياد كنم و به واسطه ايشان ، بدى را از اهل زمين دفع نمايم» .

1.و ذكر خدا ياد او است و مجلس ، نشستنگاه و جاى نشستن است . (مترجم)


تحفة الأولياء ج4
360

21 ـ بَابُ مَا يَجِبُ مِنْ ذِكْرِ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فِي كُلِّ مَجْلِسٍ

۳۱۸۵.عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ، عَنْ أَبِيهِ، عَنْ خَلَفِ بْنِ حَمَّادٍ، عَنْ رِبْعِيِّ بْنِ عَبْدِ اللّهِ بْنِ الْجَارُودِ الْهُذَلِيِّ، عَنِ الْفُضَيْلِ بْنِ يَسَارٍ، قَالَ:
قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ عليه السلام :
«مَا مِنْ مَجْلِسٍ يَجْتَمِعُ فِيهِ أَبْرَارٌ وَ فُجَّارٌ، فَيَقُومُونَ عَلى غَيْرِ ذِكْرِ اللّهِ ـ عَزَّ وَ جَلَّ ـ إِلَا كَانَ حَسْرَةً عَلَيْهِمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ».

۳۱۸۶.حُمَيْدُ بْنُ زِيَادٍ، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ سَمَاعَةَ، عَنْ وُهَيْبِ بْنِ حَفْصٍ، عَنْ أَبِي بَصِيرٍ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ:«مَا اجْتَمَعَ فِي مَجْلِسٍ قَوْمٌ لَمْ يَذْكُرُوا اللّهَ ـ عَزَّ وَ جَلَّ ـ وَ لَمْ يَذْكُرُونَا، إِلَا كَانَ ذلِكَ الْمَجْلِسُ حَسْرَةً عَلَيْهِمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ».
ثُمَّ قَالَ: «قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ عليه السلام : إِنَّ ذِكْرَنَا مِنْ ذِكْرِ اللّهِ، وَ ذِكْرَ عَدُوِّنَا مِنْ ذِكْرِ الشَّيْطَانِ».

۳۱۸۷.وَ بِإِسْنَادِهِ، قَالَ:«قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ عليه السلام : مَنْ أَرَادَ أَنْ يَكْتَالَ بِالْمِكْيَالِ الْأَوْفى فَلْيَقُلْ إِذَا أَرَادَ أَنْ يَقُومَ مِنْ مَجْلِسِهِ : «سُبْحَانَ رَبِّكَ رَبِّ الْعِزَّةِ عَمَّا يَصِفُونَ وَ سَلَامٌ عَلَى الْمُرْسَلِينَ وَ الْحَمْدُ لِلّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ»».

۳۱۸۸.مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيى، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسى، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ سِنَانٍ، عَنْ أَبِي حَمْزَةَ الثُّمَالِيِّ، عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ عليه السلام ، قَالَ:«مَكْتُوبٌ فِي التَّوْرَاةِ الَّتِي لَمْ تُغَيَّرْ: أَنَّ مُوسى عليه السلام سَأَلَ رَبَّهُ، فَقَالَ: يَا رَبِّ، أَ قَرِيبٌ أَنْتَ مِنِّي فَأُنَاجِيَكَ، أَمْ بَعِيدٌ فَأُنَادِيَكَ؟ فَأَوْحَى اللّهُ ـ عَزَّ وَ جَلَّ ـ إِلَيْهِ: يَا مُوسى ، أَنَا جَلِيسُ مَنْ ذَكَرَنِي، فَقَالَ مُوسى: فَمَنْ فِي سِتْرِكَ يَوْمَ لَا سِتْرَ إِلَا سِتْرُكَ؟ قَالَ: الَّذِينَ يَذْكُرُونَنِي فَأَذْكُرُهُمْ، وَ يَتَحَابُّونَ فِيَّ فَأُحِبُّهُمْ، فَأُولئِكَ الَّذِينَ إِذَا أَرَدْتُ أَنْ أُصِيبَ أَهْلَ الْأَرْضِ بِسُوءٍ، ذَكَرْتُهُمْ، فَدَفَعْتُ عَنْهُمْ بِهِمْ».

  • نام منبع :
    تحفة الأولياء ج4
    سایر پدیدآورندگان :
    تحقیق : مرادی، محمد
    تعداد جلد :
    4
    ناشر :
    دارالحدیث
    محل نشر :
    قم
    تاریخ انتشار :
    1388 ش
    نوبت چاپ :
    اول
تعداد بازدید : 305718
صفحه از 791
پرینت  ارسال به