۳۲۸۹.و از امام جعفر صادق عليه السلام روايت شده است كه :«اَلْحَمْدُ لِلّهِ الَّذى أَصْبَحْنا ... أَتَقَلَّبُ فى قَبْضَتِكَ ؛ ستايش مر خدايى راست كه صبح كرده ايم و مملكت پادشاهى او راست ، و صبح كرده ام بنده تو و پسر بنده تو و پسر كنيز تو ، كه در مشت توام . خداوندا! روزى كن مرا از فضل خود روزى اى را ، از جايى كه مى پندارم و از جايى كه نمى پندارم ، و نگهدارى كن مرا ، از جايى كه نگهدارى مى كنم و از جايى كه نگهدارى نمى كنم . خداوندا! روزى كن مرا از فضل خود ، و مگردان از برايم حاجتى را به سوى يكى از آفريده ات . خداوندا! در پوشان به من عافيت را ، و روزى كن به من بر آن سپاسگزارى را . اى يكتا! اى يگانه! اى پناه نيازمندان! كه نزاد و زاده نشد و نبود او را همتا هيچ كس . اى خدا! اى مهربان! اى بخشاينده! اى مالك پادشاهى و پروردگار پرورندگان و آقاى آقايان و اى خدا! نيست خدايى ، مگر تو . شفا ده مرا به شفاى خود از هر درد و بيمارى . به درستى كه من بنده تو و پسر بنده توام ، كه مى گردم در قبضه تو» .
۳۲۹۰.از او ، از محمد بن على مروى است كه آن را مرفوع ساخته به سوى اميرالمؤمنين عليه السلام كه مى فرمود :«اللّهُمَّ اِنّى وَهذا النَّهارَ خَلْقانِ ... وَمَنْظَرَ السُّوءِ فى نَفْسى وَمالى ؛ خداوندا! به درستى كه من و اين روز ، دو آفريده ايم از آفريده تو . خداوندا! ميازما مرا به آن و ميازما آن را به من . خداوندا! و منما به آن از من دليرى را بر گناهان تو ، و نه سوار شدن و مرتكب شدن بر محرمات تو . خداوندا! بگردان از من تنگى و سختى و زحمت و بلا ، و بدى قضا و قدر ، و شماتت و شادى دشمنان ، و نگريستن بد را در خودم و مالم» . و فرمود كه : «هيچ بنده اى نيست كه در هنگامى كه صبح و شام مى كند ، سه مرتبه بگويد كه : رَضيتُ بِاللّهِ رَبّا وَبِالْاِسْلامِ دينا وَبِمُحَمَّدٍ صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ وَالِهِ نَبِيّا وَبالْقُرْانِ بَلاغا وَبِعَلِّىٍ اِماما ؛ «خشنود شدم به خدا ، از روى پروردگارى و به اسلام ، از روى كيش و به محمد ، صلوات فرستد خدا بر او و آلش ، از روى پيغمبرى و به قرآن ، از روى رسانيدن و به على ، در حالتى كه امام من باشد» ، مگر آنكه بر خداى عزيز جبّار واجب و سزاوار است كه در روز قيامت او را خشنود گرداند» . و فرمود كه : آن حضرت عليه السلام چون شام مى كرد ، مى فرمود كه : «أَصْبحْنا لِلّهِ شاكِرينَ وَأَمسَيْنا لِلّهِ حامِدينَ فَلَكَ الْحَمْدُ كَما أَمْسَيْنا لَكَ مُسْلِمينَ سالِمينَ : صبح كرده ايم خدا را ستايش گران ، و شام كرده ايم خدا را ستايندگان . پس تو را است ستايش ، چنان كه شام كرده ايم از برايت مسلمانان سالمان» . و چون صبح مى كرد ، مى فرمود كه : «أَمْسَيْنا لِلّهِ شاكِرينَ وَأَصَبَحْنا لِلّهِ حامِدينَ فَلَكَ الْحَمْدُ كَما أَصْبَحْنا لَكَ مُسْلِمينَ سالِمينَ : شام كرده ايم خدا را شكركنندگان ، و صبح كرده ايم خدا را ستايندگان . پس تو را است حمد ، چنان كه صبح كرده ايم از برايت مسلمانان سالمان» .
