۳۲۹۱.از او ، از عثمان بن عيسى ، از سماعه ، از ابوبصير ، از حضرت امام جعفر صادق عليه السلام مروى است كه فرمود :«پدرم عليه السلام چون صبح مى كرد ، مى فرمود : بِسْمِ اللّهِ وَبِاللّهِ ... مِنَ الْجِنَّةِ وَالنّاسِ ؛ به نام خدا و بخدا و بسوى خدا و در راه خدا و بر ملّت رسول خدا صلوات بفرست بر او و آل او . خداوندا بسوى تو تسليم كردم خودم را و بسوى تا بازگذاشتم كارم را و بر تو توكل كردم . اى پروردگار جهانيان خداوندا نگاه دار مرا بنگاه داشتن ايمان از پيش روى من و از پشت سر من و از جانب راست من و از جانب چپ من و از زبر من و از طرف زير من و از جانب من ، نيست خدايى مگر تو . نيست هيچ ترديدى و نه توانايى مگر بخدا ، سؤال مى كنم از تو عفو و عافيت از هر ناخوشى و بلاى در دنيا و آخرت . خداوندا بدرستى كه پناه مى برم به تو از عذاب قبر و پناه مى برم به تو از سطوت هاى تو در شب و روز . خداوندا! اى پروردگار مشعر الحرام و پروردگار شهر حرام و پروردگار حلّ و احرام! برسان به پيغمبرت ، محمد و آل محمد ، از جانب من سلام را . خداوندا! به درستى كه من پناه ببرم به زره تو كه استوار است ، و پناه مى برم به جمع تو ، از آنكه بميرانى مرا از روى غرق ، يا سوختن ، يا گلو گرفتن ، يا قصاص ، يا حبس ، يا زهر داده شدن ، يا هلاك شدن در چاه ، يا خورده شده درنده ، يا مردن ناگهانى ، يا به چيزى از انواع مردن هاى بد ، وليكن بميران مرا بر فراش خودم ، در فرمانبردارى تو و فرمانبردارى رسول تو ، صلوات فرستد خدا بر او و آل او ، در حالتى كه يابنده حق باشم و خطاكننده نباشم ، يا در آن صفى كه وصف كردى ايشان را در كتاب خود ، كه گويى ايشان بنيادى هستند مرصوص [واستوار] . پناه مى دهم خودم را و فرزندانم و آن چه روزى كرده مرا پروردگارم ، به اين گفتار كه بگو : پناه مى برم به پروردگار از بدى آن چه آفريده ، و از بدى هر شبِ درآينده ، چون درآيد ، و از بدى درندگان در كوه ها ، و از بدى حسدبرنده ، چون حسد برد ، و پناه مى دهم خودم را و فرزندانم و آن چه روزى كرده مرا پروردگارم ، به اين گفتار كه بگو : پناه مى برم به پروردگار مردم ، پادشاه مردم ، خداى مردم ، از بدى وسواس كننده باز پس رونده ، كه وسواس مى كند در سينه هاى مردم از جن و انس» . و مى فرمود كه : «اَلْحَمْدُ لِلّهِ عَدَدَ ما خَلَقَ اَللّهُ ... فِى الْاَهْلِ وَالْمالِ وَالْوَلَدِ : «ستايش از براى خدا به شماره آن چه آفريد خدا ، و ستايش از براى خدا مانند آن چه آفريد خدا ، و ستايش از براى خدا به پُرى آن چه آفريد خدا ، و ستايش از براى خدا به عدد و كثرت كلماتش ، و ستايش از براى خدا به وزن عرش او ، و ستايش از براى خدا به اندازه خشنودى او . نيست خدايى ، مگر خدا كه بردبار و صابر است ، و نيست خدا ، مگر خدا كه بلندمرتبه و بزرگ است . منزّه مى شمارم خداوند كه پروردگار آسمان ها و زمين ها است ، و آن چه ميان اين دو است ، و پروردگار عرش بزرگ . خداوندا! به درستى كه من پناه مى برم به تو ، از دريافتن بدبختى و از شماتت دشمنان ، و پناه مى برم به تو ، از درويشى و سنگينى ، وپناه مى برم به تو ، از بدى نگريستن در اهل و مال و فرزند» ، و ده مرتبه بر محمد و آل محمد صلوات مى فرستاد» .
