۳۲۹۶.على بن ابراهيم ، از پدرش ، از حمّاد ، از حريز ، از زراره ، از حضرت امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«بعد از صبح ، سه مرتبه مى گويى : اَلْحَمْدُ لِرَبِّ الصَّباحِ اَلْحَمْدُ لِفالِقِ الْاِصْباحِ؛ «سپاس و ستايش از براى شكافنده عمود صبح است و تاريكى شب ز ظلمت» (يعنى آن جناب ، بَرنده تاريكى شب و آورنده روشنايى روز است) ، و مى گويى : اَللّهُمَّ افْتَحْ لى ... وَمِنْ حَيْثُ شِئْتَ وَكَيْفَ شِئْتَ؛ خداوندا! بگشا از برايم درِ كارى را كه در آن آسانى است از عافيت . خداوندا! خوار گردان از برايم راه آن را ، و بينا گردان مرا بيرون رفتن گاه آن را . خداوندا! اگر چنان باشد كه حكم كرده اى از براى يكى از آفريدگانت بر من ، توانايى را به بدى ، پس فرا بگير او را از پيش روى او و از پشت سر او و از طرف راست او و از جانب چپ او و از زير پاهاى او و از زير سر او ، و كفايت كن از من او را به آن چه خواهى و از آن چه خواهى و چنان كه خواهى» .
۳۲۹۷.ابوعلى اشعرىّ ، از محمد بن عبدالجبّار ، از محمد بن اسماعيل ، از ابواسماعيل سرّاج ، از حسين بن مختار ، از مردى ، از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«هر كه چون صبح كند ، بگويد كه : اَللّهُمَّ اِنّى أَصْبَحْتُ ... اِبْليسُ وَجُنُودُهُ؛ «خداوندا! به درستى كه من صبح كرده ام در تو و پناه تو . خداوندا! به درستى كه من به امانت مى سپارم به تو ، دين خود و جان خود و دنياى خود و آخرت خود و مال خود را ، و پناه مى برم به تو اى بزرگ! از بدى آفريدگان تو همه ، و پناه مى برم به تو از بدى آن چه خاموش و متحيّر شوند به آن ، شيطان و لشكرهاى او» (مانند خاموشى آن كه منقطع باشد از حجّت) ، و چون شام كند و اين را بگويد ، در آن شب چيزى به او زيان نرساند ، ان شاء اللّه » .
