۳۲۹۹.على بن ابراهيم ، از پدرش ، از ابن ابى عمير ، از معاويه بن عمّار ، از امام جعفر صادق عليه السلام اين دعا را روايت كرده است كه :«اللّهُمَّ ، لَكَ الْحَمْدُ ... وَأَلْحِقْنِي بِالصَّالِحِينَ وَآبَائِي مَعَهُمْ؛ خداوندا! از براى تو است ستايش . مى ستايم تو را و يارى مى جويم ز تو ، و تو پروردگار منى و من بنده توام . صبح كرده ام بر عهد و پيمان تو و وعده تو ، و ايمان دارم به وعده تو . وفا مى كنم به عهد تو ، مادام كه توانايم ، و نيست گرديدنى و نه توانايى ، مگر به خدا ، در حالتى كه تنها است . نيست شريكى از برايش . شهادت مى دهم به اينكه محمد بنده و فرستاده او است . صبح كرده ام بر آفرينش اسلام و سخن اخلاص و كيش ابراهيم و دين محمد . صلوات فرستد خدا بر او و آل او . بر اين زندگى مى كنم و مى ميرم ، اگر خواهد خدا . خداوندا! زنده دار مرا مادام كه زنده دارى مرا ، و بميران مرا چون بميرانى مرا ، بر اين ، و برانگيز مرا چون برانگيزى مرا ، بر اين ، در حالى كه بجويم به اين خشنودى تو و پيروى كردن راه تو . به سوى تو پناه دادم پشت خود را و به سوى تو باز گذاشتم كار خود را . آل محمد پيشوايانند . نيست مرا پيشوايانى غير از ايشان . به ايشان اقتدا مى كنم و ايشان را دوست مى دارم و به ايشان اقتدا مى نمايم . خداوندا! بگردان ايشان را دوستان من در دنيا و آخرت ، و بگردان مرا كه دوستى كنم با دوستان ايشان ، ودشمنى كنم با دشمنان ايشان در دنيا و آخرت ، و ملحق كن مرا به شايستگان ، و پدران من با ايشان باشند» .
۳۳۰۰.ابوعلى اشعرى ، از محمد بن عبدالجبّار ، از صفوان ، از آنكه او را ذكر كرده ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه گفت : به آن حضرت عرض كردم كه : چيزى به من تعليم فرما كه چون صبح و شام كنم ، آن را بگويم . فرمود :«بگو كه : الْحَمْدُ لِلّهِ الَّذِي يَفْعَلُ مَا يَشَاءُ ... وَصَلَّى اللّهُ عَلى مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ؛ ستايش مر خدايى را است كه مى كند آن چه را كه مى خواهد ، و نمى كند آن چه را كه بخواهد غير او . ستايش مر خدايى را است ، چنان كه خدا دوست مى دارد كه ستوده شود ، و ستايش مر خدايى را است ، چنان كه او سزاوار است . خداوندا! داخل كن مرا در هر خوبى كه داخل گردانيده اى در آن ، محمد و آل محمد را ، و بيرون بر مرا از هر بدى كه بيرون برده اى از آن ، محمد و آل محمد را . صلوات فرستد خدا بر محمد و آل محمد» .
۳۳۰۱.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند ، از احمد بن محمد بن خالد ، از عبدالرحمان بن حمّاد كوفى ، از عمرو بن مصعب ، از فرات بن احنف ، از امام جعفر صادق عليه السلام كه فرمود :«هر چه را ترك كنى و وا گذارى ، اين را وا مگذار ، كه در هر صبح و شام بگويى كه : اللّهُمَّ إِنِّي أَصْبَحْتُ أَسْتَغْفِرُك في هذا الصَّباحِ ... وَكَمَا يَنْبَغِي لِوَجْهِ رَبِّي ذِي الْجَلَالِ وَالْاءِكْرَامِ؛ خداوندا! به درستى كه صبح كرده ام كه آمرزش مى طلبم از تو در اين صبح و در اين روز از براى اهل رحمت تو ، و بيزارى مى جويم به سوى تو از اهل لعنت تو . خداوندا! به درستى كه من صبح كرده ام ، بيزارم به سوى تو در اين روز ودر اين صبح از كسى كه ما در ميان پشت هاى ايشانيم ، از مشركان و از آن چه بودند كه مى پرستيدند . به درستى كه ايشان بودند گروه بدنافرمانان . خداوندا! بگردان آن چه را كه فرو فرستاده اى از آسمان به سوى زمين در اين صبح ودر اين روز ، بركت بر دوستان خود و عقاب بر دشمنان خود . خداوندا! دوستى كن با هر كه دوستى كرد با تو و دشمنى كن با هر كه دشمنى كرد با تو . خداوندا! ختم كن از برايم به ايمنى و ايمان . خداوندا! بيامرز مرا و پدر و مادر مرا و رحم كن ايشان را ،چنانچه پرورش دادند مرا در حال خُردى . خداوندا! بيامرز مردان مؤمن و زنان مؤمنه را و مردان مسلمان و زنان مسلمان و زنده هاى از ايشان و مردگان . به درستى كه تو مى دانى جاى گرديدن ايشان و منزلگاه ايشان . خداوندا! حفظ كن پيشواى مسلمانان را به حفظ ايمان ، و يارى كن او را يارى كردنى ارجمند ، و بگشا از برايش گشادى اى آسان ، و قرار ده از برايش و از براى ما در نزد خود سلطنتى يارى دهنده . خداوندا! لعنت كن فلان و فلان ، و گروه هايى را كه اختلاف كردند بر فرستاده تو و ايمان به امر امامت بعد از رسول تو ، و پيشوايان بعد از او و شيعيان ايشان ، و سؤال مى كنم از تو زيادتى را از فضل تو ، و اقرار كردن به آن چه آمده است به آن از نزد تو ، و تسليم كردن از براى فرمان تو ، و محافظت كردن هر آن چه امر فرموده اى به آن . نه مى طلبم به آن بدلى را و نه مى خرم به آن بهاى اندكى را . خداوندا! هدايت كن مرا در كسانى كه هدايت كرده اى ، و نگاه دار مرا بدى آن چه حكم فرموده اى . به درستى كه تو حكم مى فرمايى و حكم كرده نمى شود بر تو ، و خوار نمى شود كسى را كه دوست داشته اى . مباركى و برترى دارى . پاك و منزّه مى شمارم تو را . اى پروردگار خانه كعبه! بپذير از من دعاى مرا و آن چه تقرّب جستم به آن به سوى تو از خوبى . پس دوچندان كن آن را از برايم ، دوچندان هاى بسيار ، و بده به ما از نزد خود مزد بزرگى را . اى پروردگار من! چه نيكو است آن چه انعام كرده اى مرا و بزرگست ، آن چه عطا كرده اى به من و دراز است ، آن چه عافيت داده اى مرا و بسيار است ، آن چه پوشيده اى بر من . پس تو راست ستايش ، اى خداى من! در حالتى كه بسيار پاكيزه باشد ، كه مبارك ساخته باشد بر آن ، پرى آسمان ها و پرى زمين و پرى آن چه خواست پروردگار من ، چنان كه دوست مى دارد پروردگار من و مى پسندد ، و چنان كه سزاوار است از براى وجه پروردگارم ، كه خداوند بزرگوارى و نوازش ۱ است» .
