۳۳۰۲.از او ، از اسماعيل بن مهران ، از حمّاد بن عثمان مروى است كه گفت : شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى فرمود :«هر كه در هنگامى كه نماز صبح را به جا مى آورد ، صد مرتبه : مَا شَاءَ اللّه ُ كَانَ ، لَا حَوْلَ وَلَا قُوَّةَ اِلّا بِاللّه ِ الْعَلِيِّ الْعَظِيمِ؛ «آنچه خواست خدا بود ، ونيست گرديدنى و نه توانايى ، مگر به خداى بلندمرتبه بزرگ» ، بگويد ، در آن روز چيزى نبيند كه او را ناخوش آيد» .

۳۳۰۳.از او ، از اسماعيل بن مهران ، از على بن ابى حمزه ، از ابوبصير ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت است كه فرمود :«هر كه در عقب نماز صبح و در عقب نماز مغرب ، هفت مرتبه : بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ ، لَا حَوْلَ وَلَا قُوَّةَ إِلَا بِاللّهِ الْعَلِيِّ الْعَظِيمِ؛ «به نام خداى بخشاينده مهربان . نيست گرديدنى و نه توانايى ، مگر به خداى بلندمرتبه بزرگ» ، بگويد ، خداى ـ تعالى ـ هفتاد نوع از انواع بلا را از او دفع كند ، كه آسان ترين آنها باد و قولنج است و پيسى و ديوانگى ، و اگر بدبخت باشد ، از بدبختى محو شود و با نيك بختان نوشته شود» .

۳۳۰۴.و در روايت سعدان ، از ابوبصير ، از امام جعفر صادق عليه السلام ، مثل اين واقع است ، مگر آنكه او گفته كه :«آسان ترين آن ديوانگى است و خوره و پيسى ، و اگر بدبخت باشد ، اميد دارم كه خداى ـ تعالى ـ او را به سوى نيك بختى بگرداند» .

۳۳۰۵.از او ، از ابن فضّال ، از حسن بن جهم ، از امام موسى كاظم عليه السلام مثل اين مروى است ، مگر آنكه او گفت كه :«هر كه آن را سه بار بگويد ، در هنگامى كه صبح مى كند و سه مرتبه در هنگامى كه شام مى كند ، از شرّ شيطان و پادشاه نترسد ، و نه از پيسى و خوره» ، و نگفت هفت مرتبه و حضرت كاظم عليه السلام فرمود : «و من آن را صد مرتبه مى گويم» .

۳۳۰۶.از او ، از عثمان بن عيسى ، از سماعه ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت است كه فرمود :«چون در بامداد و شام نماز را به جا آورى ، هفت مرتبه بگو : بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ ، لَا حَوْلَ وَلَا قُوَّةَ إِلَا بِاللّهِ الْعَلِيِّ الْعَظِيمِ؛ «به نام خداى بخشاينده مهربان . نيست گرديدنى و نه توانايى ، مگر به خداى بلندمرتبه بزرگ» . پس به درستى كه هر كه آن را بگويد ، ديوانگى و خوره و پيسى به او نرسد ، و نه هفتاد نوع از انواع بلا» .

۳۳۰۲.عَنْهُ ، عَن إِسمَاعِيلَ بْنِ مِهْرَانَ ، عَنْ حَمَّادِ بْنِ عُثْمَانَ ، قَالَ :
سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّه عليه السلام يَقُولُ :«مَنْ قَالَ : مَا شَاءَ اللّه ُ كَانَ ، لَا حَوْلَ وَلَا قُوَّةَ اِلاّ بِاللّه ِ الْعَلِيِّ الْعَظِيمِ مِائَةَ مَرَّةٍ حِينَ يُصَلِّي الْفَجْرَ، لَمْ يَرَ يَوْمَهُ ذلِكَ شَيْئاً يَكْرَهُهُ».

۳۳۰۳.عَنْهُ، عَنْ إِسْمَاعِيلَ بْنِ مِهْرَانَ، عَنْ عَلِيِّ بْنِ أَبِي حَمْزَةَ، عَنْ أَبِي بَصِيرٍ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ:«مَنْ قَالَ فِي دُبُرِ صَلَاةِ الْفَجْرِ وَ فِي دُبُرِ صَلَاةِ الْمَغْرِبِ سَبْعَ مَرَّاتٍ : بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ، لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَا بِاللّهِ الْعَلِيِّ الْعَظِيمِ دَفَعَ اللّهُ ـ عَزَّ وَ جَلَّ ـ عَنْهُ سَبْعِينَ نَوْعاً مِنْ أَنْوَاعِ الْبَلَاءِ ، أَهْوَنُهَا الرِّيحُ وَ الْبَرَصُ وَ الْجُنُونُ؛ وَ إِنْ كَانَ شَقِيّاً مُحِيَ مِنَ الشَّقَاءِ، وَ كُتِبَ فِي السُّعَدَاءِ».

۳۳۰۴.وَ فِي رِوَايَةِ سَعْدَانَ، عَنْ أَبِي بَصِيرٍ،
عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، مِثْلَهُ إِلَا أَنَّهُ قَالَ:«أَهْوَنُهُ الْجُنُونُ وَ الْجُذَامُ وَ الْبَرَصُ؛ وَ إِنْ كَانَ شَقِيّاً رَجَوْتُ أَنْ يُحَوِّلَهُ اللّهُ ـ عَزَّ وَ جَلَّ ـ إِلَى السَّعَادَةِ».

۳۳۰۵.عَنْهُ، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ الْجَهْمِ، عَنْ أَبِي الْحَسَنِ عليه السلام ، مِثْلَهُ إِلَا أَنَّهُ قَالَ:«يَقُولُهَا ثَلَاثَ مَرَّاتٍ حِينَ يُصْبِحُ، وَ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ حِينَ يُمْسِي، لَمْ يَخَفْ شَيْطَاناً وَ لَا سُلْطَاناً وَ لَا بَرَصاً وَ لَا جُذَاماً» وَ لَمْ يَقُلْ: سَبْعَ مَرَّاتٍ .
قَالَ أَبُو الْحَسَنِ عليه السلام : «وَ أَنَا أَقُولُهَا مِائَةَ مَرَّةٍ».

۳۳۰۶.عَنْهُ، عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِيسى، عَنْ سَمَاعَةَ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ:«إِذَا صَلَّيْتَ الْغَدَاةَ وَ الْمَغْرِبَ، فَقُلْ: بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ، لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَا بِاللّهِ الْعَلِيِّ الْعَظِيمِ سَبْعَ مَرَّاتٍ؛ فَإِنَّهُ مَنْ قَالَهَا لَمْ يُصِبْهُ جُنُونٌ وَ لَا جُذَامٌ وَ لَا بَرَصٌ ، وَ لَا سَبْعُونَ نَوْعاً مِنْ أَنْوَاعِ الْبَلَاءِ».