۳۳۰۷.از او ، از محمد بن عبدالحميد ، از سعيد يا سعد بن زيد روايت است كه گفت : امام موسى كاظم عليه السلام فرمود كه :«چون نماز مغرب را به جا آوردى ، پاى خود را مگشا و با كسى سخن مگو ، تا آنكه صد مرتبه بگويى : بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ ، لَا حَوْلَ وَلَا قُوَّةَ إِلَا بِاللّهِ الْعَلِيِّ الْعَظِيمِ؛ «به نام خداى بخشاينده مهربان . نيست گرديدنى و نه توانايى ، مگر به خداى بلندمرتبه بزرگ» ، و همچنين صد مرتبه در صبح بگويى؛ چه هر كه آن را بگويد ، خدا صد نوع از انواع بلا را از او دفع كند ، كه پست تر نوعى از آنها پيسى است و خوره و شيطان و پادشاه» .
۳۳۰۸.از او ، از عبدالرحمان بن حمّاد ، از عبداللّه بن ابراهيم جعفرى روايت است كه گفت : شنيدم از حضرت امام موسى عليه السلام كه مى فرمود :«چون شام كنى و بنگرى به آفتاب كه در كار غروب و پشت كردن باشد ، بگو كه : بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ ... فَالْحَمْدُ لِلّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ؛ به نام خداى بخشاينده مهربان . ستايش مر خدايى است كه فرا نگرفته است فرزندى را و نبود او را شريكى در پادشاهى . ستايش مر خدايى را است كه وصف مى كند و وصف نمى شود ، و مى داند و دانسته نمى شود . مى داند خيانت چشم ها را از آن چه پنهان مى كند سينه ها . پناه مى برم به ذات خداى صاحب كرم ، و به نام خداى بزرگ ، از بدى آن چه آفريده و آن چه تربيت داده ، و از بدى آن چه در زير خاك است ، و از بدى آن چه آشكار و آن چه پنهان است ، و از بدى آن چه باشد در شب و روز ، و از بدى ابومرّه ـ يعنى شيطان ـ و آن چه زاد ، و از بدى دروغ گويى تباه كار ، و از بدى آن چه وصف كردم و از آن چه وصف نكردم . ستايش مر خدايى را است كه پروردگار جهانيان است» . و حضرت ذكر فرمود كه : «آن ، ايمنى است از درنده و از شيطان رانده شده و از فرزندانش» ، و فرمود كه : «اميرالمؤمنين چون صبح مى كرد ، سه مرتبه مى فرمود كه : سُبْحَانَ اللّهِ الْمَلِكِ الْقُدُّوسِ ، و مى فرمود كه : اللّهُمَّ إِنِّي أَعُوذُ بِكَ» ، تا آخر دعا كه پيش از اين گذشت ، مگر آنكه در اينجا به جاى «سُبْحانَ الْمَلِكِ سُبْحانَ اللّهِ الْمَلِك» واقع است .
۳۳۰۹.از او ، از محمد بن على ، از عبدالرحمان بن ابى هاشم ، از ابوخديجه ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت است كه فرمود :«دعا پيش از طلوع آفتاب و پيش از غروب ، سنّتى است واجب (يعنى به غايت مؤكّد) در نزد طلوع صبح يا آفتاب ـ بنابر اختلاف نسخ كافى ـ ، مى گويد : لَا إِلهَ إِلَا اللّهُ ... وَهُوَ عَلى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ ؛ «نيست خدايى ، مگر خدا ، در حالتى كه تنها است . نيست شريكى از براى او . او را است پادشاهى و او را است ستايش . زنده مى گرداند و مى ميراند و مى ميراند و زنده مى گرداند ، و او زنده اى است كه نمى ميرد . به دست او است خوبى و او بر هر چيزى توانا است» ، ده مرتبه ، و ده مرتبه مى گويد كه : أَعُوذُ بِاللّهِ السَّمِيعِ الْعَلِيمِ مِنْ هَمَزَاتِ الشَّيَاطِينِ ، وَأَعُوذُ بِكَ رَبِّ أَنْ يَحْضُرُونِ ، إِنَّ اللّهَ هُوَالسَّمِيعُ الْعَلِيمُ؛ «پناه مى برم به خداى شنواى دانا از وسوسه هاى ديوهاى سركش ، و پناه مى برم به خداى ـ تعالى ـ از آنكه حاضر شوند . به درستى كه خدا ، او است شنواى دانا» ، پيش از طلوع آفتاب و پيش از غروب آن؛ پس اگر فراموش كنى ، قضا مى كنى ، چنان كه نماز را قضا مى كنى هرگاه آن را فراموش كرده باشى» .
