۳۳۱۰.از او ، از محمد بن على ، از ابوجميله ، از محمد بن مروان ، از حضرت امام جعفر صادق عليه السلام روايت است كه فرمود :«بگو كه : أَسْتَعِيذُ بِاللّهِ مِنَ الشَّيْطَانِ الرَّجِيمِ ... وَهُوَ عَلى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ؛ «پناه مى جويم به خدا از ديو سركش رانده شده ، و پناه مى برم به خدا از آنكه حاضر شوند مرا . به درستى كه خدا ، او است شنونده دانا» ، و بگو : لَا إِلهَ إِلَا اللّهُ وَحْدَهُ لَا شَرِيكَ لَهُ ، يُحْيِي وَيُمِيتُ ، وَهُوَعَلى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ؛ نيست خدايى ، مگر خدا ، در حالتى كه تنها است . نيست شريكى از براى او . زنده مى گرداند و مى ميراند ، و او بر هر چيزى تواناست» ، راوى مى گويد كه : پس كسى به آن حضرت عرض كرد كه : اين فرض و واجب است؟ فرمود : «آرى ، مفروضى است كه محدود است به وقت و زمانى معيّن ، كه پيش از طلوع آفتاب و پيش از غروب آن ، ده مرتبه آن را مى گويى . پس اگر چيزى از تو فوت شود ، آن را در شب و روز قضا كن» .
۳۳۱۱.از او ، از اسماعيل بن مهران ، از مردى ، از اسحاق بن عمّار ، از علاء بن كامل روايت است كه گفت : امام جعفر صادق عليه السلام فرمود :«به درستى كه از جمله دعاها ، دعايى است كه صاحبش را سزاوار است كه آن را قضا كند ، هرگاه فراموش كند آن را . بعد از بامداد ، ده مرتبه مى گويد كه : لَا إِلهَ إِلَا اللّهُ وَحْدَهُ ... وَهُوَ عَلى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ؛ «نيست خدايى ، مگر خدا ، در حالتى كه تنها است . نيست شريكى از براى او . او را است پادشاهى و او راست ستايش . زنده مى گرداند و مى ميراند و مى ميراند و زنده مى گرداند ، و او است زنده اى كه نمى ميرد . به دست او است خوبى و او بر هر چيزى توانا است» ، و ده مرتبه مى گويد كه : أَعُوذُ بِاللّهِ السَّمِيعِ الْعَلِيمِ؛ «پناه مى برم به خداى شنواى دانا» ، پس هرگاه چيزى از اين را فراموش كند ، قضاى آن بر او باشد» .
