۳۳۱۵.حسين بن محمد ، از احمد بن اسحاق ، از سعدان ، از داود رقّى ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«خواندن اين دعا را وا مگذار ، سه مرتبه چون صبح كنى و سه مرتبه چون شام كنى : اللّهُمَّ اجْعَلْنِي فِي دِرْعِكَ الْحَصِينَةِ الَّتِي تَجْعَلُ فِيهَا مَنْ تُرِيدُ؛ «خداوندا! قرار ده مرا در زره خود كه استوار است . آن زرهى كه قرار مى دهى در آن ، كسى را كه مى خواهى» ، پس به درستى كه پدرم عليه السلام مى فرمود كه : اين از دعاى مخزون است» .
۳۳۱۶.على بن محمد ، از بعضى از اصحاب خويش ، از محمد بن سنان ، از ابوسعيد مكارى ، از ابوحمزه ، از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده است كه گفت : به آن حضرت عرض كردم كه : خدا به قول خود در شأن ابراهيم :«وَ إِبْراهِيمَ الَّذِي وَفّي»۱، چه قصد فرموده؟ فرمود :«سخنانى چند كه ابراهيم در آنها مبالغه فرمود» . عرض كردم كه : آنها چيست؟ فرمود كه : «چون صبح مى كرد ، سه مرتبه مى گفت كه : أَصْبَحْتُ وَرَبِّي مَحْمُودٌ ، أَصْبَحْتُ لَا أُشْرِكُ بِاللّهِ شَيْئاً ، وَلَا أَدْعُو مَعَهُ إِلَهاً ، وَلَا أَتَّخِذُ مِنْ دُونِهِ وَلِيّاً؛ «صبح كرده ام و پروردگارم ستوده است . صبح كرده ام كه شريك نمى سازم به خدا چيزى را ، و نمى خوانم با خدا خدايى را ، و فرا نمى گيرم از غير او دوستى را» ، و چون شام مى كرد ، سه مرتبه اين را مى گفت» . حضرت فرمود : «پس خداى ـ تعالى ـ در كتاب خويش فرو فرستاد كه : «وَ إِبْراهِيمَ الَّذِي وَفّي» ؛ يعنى : و آيا خبر داده نشد به آن چه در صحف ابراهيم است ، كه مبالغه نمود در وفا كردن به آن چه خداى سبحانه به او عهد فرموده بود از اوامر و حقوق» . عرض كردم : پس به قول خود در شأن نوح : «إِنَّهُ كانَ عَبْداً شَكُوراً» ؛ يعنى : «به درستى كه او بود بنده اى سپاس كار» . چه قصد فرموده؟ فرمود : «سخنانى چند كه در آنها مبالغه فرمود» . عرض كردم كه : آنها چيست؟ فرمود كه : «چون صبح مى كرد ، مى گفت : أَصْبَحْتُ أُشْهِدُكَ ... وَلَكَ الشُّكْرُ كَثِيراً؛ «صبح كرده ام كه گواه مى گيرم تو را ، كه آن چه صبح كرده است با من از نعمت عافيت در دين يا دنيا . پس به درستى كه آن از تو است ، در حالى كه تنهايى ، نيست شريكى از براى تو . پس تو را است ستايش بر اين ، و از براى تو است شكر بسيار» ، چون صبح مى كرد ، سه مرتبه اين را مى گفت و چون شام مى كرد ، نيز سه مرتبه» . عرض كردم : پس چه قصد فرموده به قول خود در شأن يحيى : «وَحَناناً مِنْ لَدُنّا وَزَكوةً»۲ ؛ يعنى : «و داديم به يحيى رحمت و عطوفت را از نزد خود ، و طهارت و عمل پاكيزه ، و بود پرهيزگار» . حضرت فرمود : «مهربانى خدا» . راوى گفت : عرض كردم كه : مهربانى خدا بر او به چه مرتبه رسيده بود؟ فرمود كه : «چون مى گفت : اى پروردگار من! خداى ـ تعالى ـ در جوابش مى فرمود كه : لبّيك ، اى يحيى» .
