۳۳۴۹.از او ، از پدرش ، از عبداللّه بن قاسم ، از صفوان جمّال روايت است كه گفت : امام جعفر صادق عليه السلام را مشاهده كردم كه پيش از تكبير ، رو به قبله آورده ، فرمود :«اللّهُمَّ لَا تُؤْيِسْنِي مِنْ رَوْحِكَ ، وَلَا تُقَنِّطْنِي مِنْ رَحْمَتِكَ ، وَلَا تُؤْمِنِّي مَكْرَكَ؛ فَإِنَّهُ لَا يَأْمَنُ مَكْرَ اللّهِ إِلَا الْقَوْمُ الْخَاسِرُونَ؛ خداوندا! نوميد مكن مرا از راحت خود ، و مأيوس مكن مرا از رحمت خود ، و ايمن مگردان مرا از مكر خود . پس به درستى كه ايمن نمى شوند از مكر خدا ، مگر گروه زيانكاران» ، عرض كردم كه : فداى تو گردم! من اين را از كسى پيش از تو نشنيده ام . فرمود : «به درستى كه از جمله بزرگ ترين گناهان كبيره در نزد خدا ، مأيوسى است از روح خدا ، و نوميدى از رحمت خدا ، و ايمنى از مكر خدا» .
52 . باب در بيان دعا در عقبه هاى نماز
۳۳۵۰.محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد بن عيسى ، از ابوعبداللّه برقى ، از عيسى بن عبداللّه قمّى ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«اميرالمؤمنين عليه السلام چون از نماز ظهر فارغ مى شد ، مى فرمود : اللّهُمَّ إِنِّي أَتَقَرَّبُ إِلَيْكَ ... بَلْ عَفْوُكَ وَجُودُكَ يَسَعُنِي؛ خداوندا! به درستى كه من تقرب مى جويم به سوى تو ، و به بخشش تو و كرم تو ، و تقرب مى جويم به سوى تو ، به محمد بنده تو و فرستاده تو ، و تقرّب مى جويم به سوى تو ، به فرشتگانت كه مقرّب اند و پيغمبرانت كه مرسل اند و به تو .خداوندا! تويى بى نياز از من ، و نياز من ، به سوى تو . تويى بى نياز و منم محتاج به سوى تو . اقاله كردى لغزش مرا و از آن گذشتى ، و پوشيدى بر من گناهان مرا . پس روا كن در اين روز حاجت مرا ، و عذاب مكن مرا به زشتى آن چه ميدانى از من . پس به درستى كه عفو تو و بخشش تو ، فرا مى گيرد مرا» ، و فرمود كه : «بعد از آن بر رو در مى افتاد و سجده مى كرد و مى فرمود : يَا أَهْلَ التَّقْوى ... قَدْ كَشَفْتَ أَنْوَاعَ الْبَلَايَا عَنِّي؛ اى اهل پرهيزگارى و اى اهل لغزش! اى نيكوكار و اى مهربان! تو مهربان ترى به من از پدرم و مادرم و از همه آفريدگان ، مرا برگردان با رواشدن حاجتم ، در حالتى كه دعايم اجابت شده باشد ، رحم شده باشد بر آواز من ، به حقيقت برطرف كرده نوع هاى زحمت را از من ۱ » .
