۲۷۰۹.على بن ابراهيم روايت كرده است ، از پدرش و محمد بن اسماعيل ، از فضل بن شاذان ، از ابن ابى عمير ، از هشام بن حكم ، از امام جعفر صادق عليه السلام كه فرمود :«رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود كه : بايد هجرتى در بالاى سه روز نباشد» (يعنى سه روز و بيشتر) .

۲۷۱۰.حميد بن زياد ، از حسن بن محمد بن سماعه ، از وهيب بن حفص ، از ابو بصير روايت كرده است كه گفت : امام جعفر صادق عليه السلام را سؤال كردم از مردى كه از صاحبان خويشى خود قطع مى كند ، و مى بُرد از آنها كه حق را نمى شناسند . فرمود :«سزاوار نباشد او را كه از ايشان ببُرد و قطع رحم كند» .

۲۷۱۱.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند ، از احمد بن محمد ، از على بن حديد ، از عمويش مرازم بن حكيم كه گفت : در نزد امام جعفر صادق عليه السلام مردى از اصحاب ما بود كه ملقّب بود به شلقان ـ و مراد از آن ، عيسى بن ابى منصور است ـ . و حضرت او را در نفقه خويش قرار داده بود كه متوجّه اخراجات او مى شد ، و مرد بدخويى بود و به اين سبب مرازم از او دورى نمود . مرازم مى گويد كه : حضرت روزى به من فرمود كه :«اى مرازم! با عيسى سخن مى گويى؟» عرض كردم : آرى . فرمود : «درست كردى ، هيچ خوبى در دورى و جدايى كردن از يكديگر نيست» .

۲۷۱۲.محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد ، از محمد بن سنان ، از ابو سعيد قمّاط ، از داود بن كثير روايت كرده است كه گفت : شنيدم از امام جعفر عليه السلام كه مى فرمود :«پدرم عليه السلام فرمود كه : رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود : هيچ دو مسلمانى نيستند كه از يكديگر هجرت كنند ، و سه روز درنگ كنند كه با يكديگر آشتى نكنند ، مگر آنكه از دين اسلام بيرون باشند ، و در ميان ايشان دوستى و ولايت نباشد؛ پس هر يك از اين دو كه پيشى گيرد به سوى سخن گفتن با برادرش ، در روز حساب به سوى بهشت پيشى گيرنده خواهد بود» .

۲۷۱۳.على بن ابراهيم ، از پدرش ، از ابن ابى عمير ، از ابن اذينه ، از زراره ، از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«به درستى كه شيطان در ميان مؤمنان افساد مى كند و ايشان را به هم مى اندازد ، مادامى كه يكى از ايشان از دين خود برنگردد . پس چون اين را به فعل آورند ، بر پشت مى خوابد و خود را مى كِشد كه از كوفتگى بيرون آيد . بعد از آن مى گويد كه : رستگار شدم و به مطلوب خود رسيدم . پس خدا رحمت كند مردى را كه در ميان دو دوست ما الفت و آميزش دهد . اى گروه مؤمنان! آميزش كنيد ، و باهم الفت ورزيد ، و به يكديگر مهربان باشيد» .

۲۷۰۹.عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ، عَنْ أَبِيهِ؛ وَ مُحَمَّدُ بْنُ إِسْمَاعِيلَ، عَنِ الْفَضْلِ بْنِ شَاذَانَ، عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ، عَنْ هِشَامِ بْنِ الْحَكَمِ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ:«قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله : لَا هِجْرَةَ فَوْقَ ثَلَاثٍ».

۲۷۱۰.حُمَيْدُ بْنُ زِيَادٍ، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ سَمَاعَةَ، عَنْ وُهَيْبِ بْنِ حَفْصٍ، عَنْ أَبِي بَصِيرٍ، قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ عليه السلام عَنِ الرَّجُلِ يَصْرِمُ ذَوِي قَرَابَتِهِ مِمَّنْ لَا يَعْرِفُ الْحَقَّ، قَالَ:«لَا يَنْبَغِي لَهُ أَنْ يَصْرِمَهُ».

۲۷۱۱.عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ عَلِيِّ بْنِ حَدِيدٍ، عَنْ عَمِّهِ مُرَازِمِ بْنِ حَكِيمٍ، قَالَ: كَانَ عِنْدَ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام رَجُلٌ مِنْ أَصْحَابِنَا يُلَقَّبُ شَلَقَانَ، وَ كَانَ قَدْ صَيَّرَهُ فِي نَفَقَتِهِ، وَ كَانَ سَيِّئَ الْخُلُقِ، فَهَجَرَهُ، فَقَالَ لِي يَوْماً:«يَا مُرَازِمُ وَ تُكَلِّمُ عِيسى؟» فَقُلْتُ: نَعَمْ، فَقَالَ: «أَصَبْتَ ، لَا خَيْرَ فِي الْمُهَاجَرَةِ».

۲۷۱۲.مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيى، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ، عَنْ أَبِي سَعِيدٍ الْقَمَّاطِ، عَنْ دَاوُدَ بْنِ كَثِيرٍ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ عليه السلام يَقُولُ:«قَالَ أَبِي عليه السلام : قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله : أَيُّمَا مُسْلِمَيْنِ تَهَاجَرَا، فَمَكَثَا ثَلَاثاً لَا يَصْطَلِحَانِ إِلَا كَانَا خَارِجَيْنِ مِنَ الْاءِسْلَامِ، وَ لَمْ يَكُنْ بَيْنَهُمَا وَلَايَةٌ، فَأَيُّهُمَا سَبَقَ إِلى كَلَامِ أَخِيهِ، كَانَ السَّابِقَ إِلَى الْجَنَّةِ يَوْمَ الْحِسَابِ».

۲۷۱۳.عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ، عَنْ أَبِيهِ، عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ، عَنِ ابْنِ أُذَيْنَةَ، عَنْ زُرَارَةَ، عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ عليه السلام ، قَالَ:«إِنَّ الشَّيْطَانَ يُغْرِي بَيْنَ الْمُؤْمِنِينَ مَا لَمْ يَرْجِعْ أَحَدُهُمْ عَنْ دِينِهِ، فَإِذَا فَعَلُوا ذلِكَ اسْتَلْقى عَلى قَفَاهُ وَ تَمَدَّدَ، ثُمَّ قَالَ: فُزْتُ؛ فَرَحِمَ اللّهُ امْرَأً أَلَّفَ بَيْنَ وَلِيَّيْنِ لَنَا، يَا مَعْشَرَ الْمُؤْمِنِينَ، تَأَلَّفُوا وَ تَعَاطَفُوا».