۳۳۷۴.ابوبصير ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«على بن الحسين عليه السلام خدا را به اين دعا مى خواند : اللّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ حُسْنَ الْمَعِيشَةِ ... وَبَارِكْ لِي فِي أَهْلِي وَمَالِي؛ خداوندا! به درستى كه من سؤال مى كنم از تو خوبى زندگانى را ، زندگانى كه نيرومند شوم به آن بر همه حاجت هاى من ، و بپيوندم به آن در زندگى به سوى آخرت من ، از غير آنكه نعمت دهى مرا در آن ، پس از اندازه درگذرم ، يا تنگ گيرى به آن بر من ، پس بدبخت شوم . وسعت ده بر من از حلال روزى خود ، و انعام كن بر من از سبب فضل خود ، نعمتى از خود ، كه تمام و كامل باشد ، و بخششى غير بريده شده . پس مشغول مكن مرا از شكر نعمت خود ، به بسيار كردن از آن ، كه مشغول سازد مرا نيكويى آن ، و در بلا افكند آرايش هاى منظر خوب و تازگى آن ، و نه به اندك گردانيدن بر من از آن ، كه كوتاه كند كار مرا رنج آن ، و پر كند سينه مرا اندوه آن . عطا كن به من از آن ، اى خداى من! بى نيازى را از بدى آفريدگان تو ، و كفايتى [كه ]در بيابم بر آن خشنودى تو را ، و پناه مى برم به تو ، اى خداى من! از بدى دنيا و از بدى آن چه در آن است ، و مگردان بر من دنيا را زندان ، و نه جدايى آن را بر من اندوه . بيرون بر مرا از آزمايش آن ، خشنود شده از من ، پذيرفته شده در آن كار من ، به سوى خانه زندگى و جاى هاى آرام نيكان ، و بدل بده به من به دنياى نيست و نابودشونده ، نعمتِ خانه اى باقى . خداوندا! به درستى كه من پناه مى برم به تو از تنگى آن و جنبش آن ، و سطوت هاى ديوهاى سركش آن ، و صاحبان سلطنت آن ، و عقوبت آن ، و از ستمگرى كه ستم كند بر من در آن . خداوندا! هر كه كِيْد كند با من ، پس كيد كن با او ، و هر كه اراده كند مرا ، پس اراده كن او را ، و كُند كن از من ، تيزى كسى كه برپا كرده از برايم تيزى خود را ، و فرو نشان از من ، آتش كسى كه برافروخته است از برايم آتش زنه خود را ، و كفايت كن از من ، مكر مكركنندگان ، و بِران از من ، چشم هاى كافران را ، و كفايت كن از من ، اندوه آنكه درآورده است بر من اندوه خود ، و بازدار از من ، بدى حسد برندگان ، و نگاه دار مرا از آن به آرام و آسايش ، و درپوشان به من زره خود را كه استوار است ، و زنده بدار مرا در پرده خود كه نگاه دارنده است ، و به صلاح آور از برايم حال مرا در ميان من و ميان تو ، و ميان من و ميان آفريدگان تو ، و راست گردان گفتار مرا به كردار من ، و بركت ده از برايم در اهل من و مال من» ۱ .
