۳۳۹۱.از او ، از احمد بن محمد ، از عمر بن عبدالعزيز ، از احمد بن ابى داود ، از عبداللّه بن عبدالرحمان ، از امام محمد باقر عليه السلام روايت است كه گفت : حضرت به من فرمود كه :«آيا نمى خواهى كه دعايى را به تو تعليم كنم كه آن را بخوانى؟ به درستى كه ما اهل بيت ، چون امرى ما را اندوهگين كند ، يا از ياد شاه به ترس افتيم از امرى كه ما را به آن هيچ طاقت و توانايى نيست ، آن را مى خوانيم» . عرض كردم : بلى ، مى خواهم . پدر و مادرم فداى تو باد! يابن رسول اللّه ! فرمود : «بگو كه : يَا كَائِناً قَبْلَ كُلِّ شَيْءٍ ، وَيَا مُكَوِّنَ كُلِّ شَيْءٍ ، وَيَا بَاقِي بَعْدَ كُلِّ شَيْءٍ ، صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ ، وَافْعَلْ بِي كَذَا وَكَذَا؛ اى باشنده پيش از هر چيزى! و اى هستى دهنده هر چيزى! و اى باز پس مانده بعد از هر چيزى! صلوات فرست بر محمد و آل محمد ، و بكن با من چنين و چنين» .
۳۳۹۲.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند ، از سهل بن زياد و محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد ، هر دو از على بن مهزيار كه گفت : محمد بن حمزه غنوى به سوى من نوشت و از من سؤال مى كرد كه : عريضه اى به امام محمدتقى عليه السلام بنويسم در باب دعايى كه به او تعليم فرمايد ، و به آن اميد فرج داشته باشد . پس آن حضرت به من نوشت كه :«امّا آن چه محمد بن حمزه سؤال كرد از تعليم دادن به او دعايى را كه به آن اميد فرج داشته باشد ، به او بگو كه : ملازم اين دعا باشد و دست از اين برندارد : يَا مَنْ يَكْفِي مِنْ كُلِّ شَيْءٍ ، وَلَا يَكْفِي مِنْهُ شَيْءٌ ، اكْفِنِي مَا أَهَمَّنِي؛ «اى كسى كه كفايت مى كند از هر چيزى ، و كفايت نمى كند از او چيزى! كفايت كن از من ، آن چه در اندوه افكنده مرا» . پس به درستى كه من اميد دارم كه آن چه او در آن است از اندوه ، كفايت شود ، ان شاء اللّه » . پس من اين را به او اعلام كردم . بعد از آن بر او نيامد ، مگر اندك زمانى ، تا آنكه از زندان بيرون آمد .
۳۳۹۳.على بن ابراهيم ، از پدرش ، از بعضى از اصحاب خويش ، از ابن ابى حمزه روايت كرده است كه گفت : شنيدم از حضرت على بن الحسين عليهماالسلام كه به پسرش مى فرمود كه :«اى فرزند دلبند من! هر كه از شما مصيبتى به او برسد ، يا نازله اى بر او فرود آيد ، بايد كه وضو بسازد و وضو را كامل گرداند ، بعد از آن ، دو ركعت يا چهار ركعت نماز بگذارد ، و در آخر آنها بگويد كه : يَا مَوْضِعَ كُلِّ شَكْوى ... يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ؛ «اى جاى نهادن هر گِله! و اى شنونده هر راز! و اى حاضر هر كرده! و اى داناى هر پنهانى! و اى بازدارنده آن چه خواهد از رنج و سختى ما! اى دوست ابراهيم! و اى همراز موسى! و اى برگزيننده محمد! صلوات فرستد خدا بر او و آل او ، مى خوانم تو را چون خواندن كسى كه سخت شده است درويشى او ، و كم است چاره او ، و ناتوان شده است توانايى او ، چون خواندنى غريب و دورِ در آب فرو رفته ناچارى كه نيابد از براى برداشتن آن چه او در آن است ، مگر تو . و اى مهربان تر از همه مهربانان!» ، پس به درستى كه كسى اين دعا را نمى خواند ، مگر آنكه خدا اندوه او را زائل مى گرداند ، ان شاء اللّه » .
