۳۴۰۶.على بن ابراهيم روايت كرده ، از پدرش و چند نفر از اصحاب ما ، از احمد بن محمد ، از محمد بن اسماعيل و هر دو ، از حنان بن سدير ، از امام محمد باقر عليه السلام كه فرمود :«چون كسى را ببينى كه بلا به او مستمر شده ، بگو كه : الْحَمْدُ لِلّهِ الَّذِي عَافَانِي مِمَّا ابْتَلَاكَ بِهِ ، وَفَضَّلَنِي عَلَيْكَ ، وَعَلى كَثِيرٍ مِمَّنْ خَلَقَ؛ «ستايش مر خدا را است كه عافيت داده مرا از آن چه آزموده تو را ، و زيادتى داده مرا بر تو ، و بر بسيارى از آنكه آفريده» ، و اين را به او مشنوان» .
۳۴۰۷.محمد بن يحيى ، از بعضى از اصحاب خويش ، از محمد بن عيسى ، از داود بن زُربىّ ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«دست خود را بر موضعى كه درد در آن است مى گذارى و سه مرتبه مى گويى كه : اللّهُ اللّهُ رَبِّي حَقّاً لَا أُشْرِكُ بِهِ شَيْئاً ، اللّهُمَّ أَنْتَ لَهَا وَلِكُلِّ عَظِيمَةٍ ، فَفَرِّجْهَا عَنِّي؛ خدا ، خدا ، پروردگار من است از روى راستى . شريك نمى گردانم به او چيزى را . خداوندا! تو از براى آن و از براى هر بزرگى هستى؛ پس ببر آن را از من» .
۳۴۰۸.از او ، از محمد بن عيسى ، از داود ، از مفضّل ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت است كه :«از براى همه دردها مى گويى كه : بِسْمِ اللّهِ وَبِاللّهِ ، كَمْ مِنْ نِعْمَةٍ لِلّهِ فِي عِرْقٍ سَاكِنٍ وَغَيْرِ سَاكِنٍ ، عَلى عَبْدٍ شَاكِرٍ وَغَيْرِ شَاكِرٍ؛ «به نام خدا و به خدا . بسيارى از نعمت خدا را است در رگه اى آرميده و غير آرميده ، بر بنده اى شكر كننده و غير شكر كننده» ، و ريش خود را به دست راست خود مى گيرى بعد از نماز فريضه و سه مرتبه مى گويى كه : اللّهُمَّ فَرِّجْ عَنِّي كُرْبَتِي ، وَعَجِّلْ عَافِيَتِي ، وَاكْشِفْ ضُرِّي؛ «خداوندا! ببر از من اندوه مرا ، و شتاب ده عافيت مرا ، و بردار سختى مرا» ، و حريص باش بر اينكه آن با قطرات آبِ ديده و گريه باشد» .
