۳۴۵۷.از او ، روايت است از بعضى از اصحابش ، از حسين بن عماره ، از حسين بن سعيد مكارى و جهم بن ابى جهمه ، از ابو جعفر كه مردى بود از اهل كوفه و به كنيه معروف بود ، گفت : به امام جعفر صادق عليه السلام عرض كردم كه : دعايى به من تعليم فرما كه آن را بخوانم . فرمود :«آرى . بگو كه : يَا مَنْ أَرْجُوهُ لِكُلِّ خَيْرٍ ... زِدْنِي مِنْ سَعَةِ فَضْلِكَ يَا كَرِيمُ؛ اى كسى كه اميد دارم او را از براى هر خوبى! و اى كسى كه ايمنم خشم او را در نزد هر لغزشى! و اى كسى كه عطا مى كند به عمل اندك ، عطاى بسيار! اى كسى كه عطا كرده به كسى كه سؤال كرده او را ، از روى مهربانى از او و رحمت! اى كسى كه عطا كرده اى كسى كه سؤال نكرده از او ، و نشناخته او را! صلوات فرست بر محمد و آل محمد ، و عطا كن به من به خواهش من ، از همه خوبى دنيا و همه خوبى آخرت؛ پس به درستى كه نه كم است آنچه عطا كرده اى به من ، و زياد كن مرا از وسعت فضل خود ، اى صاحب كرم!» .
۳۴۵۸.و از او ، روايت است كه آن را مرفوع ساخته به سوى امام محمد باقر عليه السلام ، كه آن حضرت ، اين دعا را به برادرش ، عبد اللّه بن على ، تعليم فرمود كه :«اللّهُمَّ ارْفَعْ ظَنِّي صَاعِداً ... وَ اجْعَلْنِي مِنْ خَيْرِ خِيَارِ الْعَالَمِ؛ خداوندا! بردار گمان مرا بالارونده ، و اميدوار مكن در من دشمنى و نه حسد برنده اى را ، و نگاه دار مرا ايستاده و نشسته و بيدار و خفته . خداوندا! بيامرز مرا ، و رحم كن بر من ، و راه نما به من راه خود را كه راست تر است ، و نگاه دار مرا از گرمى دوزخ ، و فرو ريز از من تاوان و آنچه اداى آن واجب باشد و گناه را ، و بگردان مرا از خوبان جهان» .
۳۴۵۹.محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد ، از حسين بن سعيد ، از عثمان بن عيسى و هارون بن خارجه روايت كرده است كه گفت : شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى فرمود :«ارْحَمْنِي مِمَّا لَا طَاقَةَ لِي بِهِ ، وَ لَا صَبْرَ لِي عَلَيْهِ؛ يعنى : رحم كن بر من از آنچه مرا هيچ توانايى بر آن نيست ، و مرا هيچ شكيبايى بر آن نيست» .
