۳۴۸۴.على بن ابراهيم روايت كرده ، از پدرش و چند نفر از اصحاب ما ، از احمد بن محمد و سهل بن زياد ، هر دو ، از ابن محبوب ، از مالك بن عطيّه ، از يونس بن عمّار كه گفت : امام جعفر صادق عليه السلام فرمود :«به درستى كه ديوان ها و نامه هاى اعمال در روز قيامت سه ديوان است : يكى ديوانى كه نعمت ها در آن است ، و دويم ديوانى كه حسنات در آن است ، و سيم ديوانى كه سيّئات در آن است . پس در ميان ديوان نعمت ها و ديوان حسنات ، مقابله و برابرى مى شود ، و نعمت ها همه حسنات را فرا مى گيرد ، و ديوان گناهان باقى مى ماند . پس فرزند آدم را از براى حساب مى طلبند ، كه قرآن مى آيد در نيكوترين صورت ها ، و در پيش روى آن مؤمن روان مى شود و مى گويد كه : اى پروردگار من! منم قرآن ، و اينك ، بنده مؤمن تو است كه خود را به تلاوت من در رنج و تعب مى انداخت ، و در شب خويش به ترتيل من طول مى داد ، و چون تهجّد مى كرد ، از چشم هايش آب مى ريخت . پس او را راضى كن ، چنان كه او مرا راضى كرده است» .حضرت فرمود : «پس خداوند عزيز جبّار مى فرمايد كه : اى بنده من! دست راست خود را بگشا . پس آن را از رضا و خشنودى خداوند عزيز جبّار پر مى كند ، و دست چپش را از رحمت خدا پر مى كند . بعد از آن ، به او گفته مى شود كه : اينك ، بهشت است كه مباح شده است از براى تو . پس قرآن بخوان و بالا رو ، و چون يك آيه را بخواند ، يك درجه بالا رود» .
۳۴۸۵.على بن ابراهيم ، از پدرش و على بن محمد قاسانى ، هر دو ، از قاسم بن محمد ، از سليمان بن داود ، از سفيان بن عيينه ، از زهرى روايت كرده اند كه گفت : حضرت على بن الحسين عليهماالسلام فرمود كه :«اگر هر كه در ميان مشرق و مغرب است بميرد ، وحشت به هم نرسانم ، بعد از آنكه قرآن با من باشد . و چون آن حضرت عليه السلام ، ملك يوم الدّين را مى خواند ، آن قدر آن را تكرار مى فرمود ، تا آنكه نزديك بود كه بميرد» .
۳۴۸۶.على بن ابراهيم ، از پدرش ، از ابن ابى عمير ، از ابراهيم بن عبد الحميد ، از اسحاق بن غالب روايت كرده است كه گفت : امام جعفر صادق عليه السلام فرمود كه :«چون خداى ـ تعالى ـ خلق اوّلين و آخرين را جمع كند ، ناگاه ايشان شخصى را ببينند ، رو آورده ، مى آيد ، كه هرگز خوش صورت ترى از او ديده نشده . پس چون مؤمنان به سوى آن نظر كنند ، و آن قرآن است ، مى گويند كه : اينك ، از ما است ، و اين از هر چيزى كه ما ديده ايم ، نيكوتر است . و چون به سوى ايشان منتهى شود ، از ايشان درگذرد . بعد از آن ، شهيدان به سوى آن نظر مى كنند ، تا آنكه چون به آخر ايشان رسد ، از ايشان تجاوز كند . پس مى گويند كه : اين قرآن است ، و از ايشان تجاوز مى كند ، تا آنكه به سوى فرشتگان منتهى مى شود . پس مى گويند كه : اين قرآن است ، و از ايشان تجاوز مى كند . بعد از آن ، منتهى مى شود ، تا آنكه در جانب راست عرش مى ايستد . پس خداوند جبّار مى فرمايد كه : به عزّت و جلال و بلندى مكان خودم سوگند ، كه امروز گرامى دارم ، هر كه تو را گرامى داشته ، و خوار كنم ، هر كه تو را خوار داشته» .
