۳۵۰۲.على بن ابراهيم ، از پدرش ، از ابن ابى عمير ، از ابو المغراء ، از ابو بصير روايت كرده است كه گفت : امام جعفر صادق عليه السلام فرمود كه :«هر كه سوره اى از قرآن را فراموش كند ، همان سوره در بهشت ، در صورت نيكو و درجه بلندى از برايش متمثّل و مصوّر شود . پس چون آن را ببيند ، بگويد كه : تو چيستى؟ و چه بسيار نيكو و مقبولى ، كاش تو از براى من بودى! پس آن سوره مى گويد كه : آيا مرا نمى شناسى؟ من فلان سوره ام ، و اگر مرا فراموش نكرده بودى ، تو را به سوى اين مكان ، بلند مى كردم» .
۳۵۰۳.ابن ابى عمير ، از ابراهيم بن عبد الحميد ، از يعقوب احمر روايت كرده است كه گفت : به خدمت امام جعفر صادق عليه السلام عرض كردم كه : قرض بسيارى دارم ، و به حقيقت كه در من داخل شده است از اندوه ، آنچه نزديك است كه قرآن از من رها شود و آن را فراموش كنم؛ پس حضرت صادق عليه السلام فرمود كه :«متمسّك شو به قرآن ، و بترس از آنكه آن را فراموشى كنى . به درستى كه آيه اى از قرآن و سوره اى از آن در روز قيامت مى آيد ، تا آنكه هزار درجه بالا مى رود ـ يعنى در بهشت ـ بعد از آن ، مى گويد كه : اگر مرا حفظ مى كردى ، تو را در اينجا مى رسانيدم» .
۳۵۰۴.حميد بن زياد ، از حسن بن محمد بن سماعه و چند نفر از اصحاب روايت كرده اند ، از احمد بن محمد ، هر دو ، از محسّن بن احمد ، از ابان بن عثمان ، از ابن ابى يعفور كه گفت : شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه فرمود :«به درستى كه مرد چون سوره را بداند ، پس آن را فراموش نمايد ، يا ترك كند آن را ، و در بهشت داخل شود ، آن سوره از جانب بالا بر او مشرف شود ، در بهترين صورتى ، و بگويد كه : مرا مى شناسى؟ در جواب گويد : نه . پس بگويد كه : من فلان سوره ام كه به من عمل نكردى و مرا ترك نمودى . بدان و آگاه باش! به خدا سوگند كه اگر به من عمل كرده بودى ، تو را به اين درجه مى رسانيدم ، و آن سوره به سوى زبَر خود اشاره كند به دستش» .
۳۵۰۵.ابو على اشعرى ، از حسن بن على بن عبداللّه ، از عبّاس بن عامر ، از حجّاج خشّاب ، از ابو كهمس هيثم بن عبيد روايت كرده است كه گفت : امام جعفر صادق عليه السلام را سؤال كردم از مردى كه قرآن را خوانده ، پس آن را فراموش كرده .و سه مرتبه اين سؤال را بر آن حضرت اعاده نمودم و عرض كردم كه : آيا در اين باب بر او حرجى هست؟ فرمود :«نه» ۱ .
