629
تحفة الأولياء ج4

۳۵۰۶.محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد بن عيسى ، از محمد بن خالد و حسين بن سعيد ، هر دو ، از نضر بن سويد ، از يحيى حلبى ، از عبدللّه بن مسكان ، از يعقوب احمر روايت كرده اند كه گفت : به خدمت امام جعفر صادق عليه السلام عرض كردم كه : فداى تو گردم! به درستى كه اندوه ها و چيزى چند به من رسيده ، كه چيزى از خوبى نمانده ، مگر آنكه قدرى از آن از من رها شده و آن را فراموش كرده ام ، حتى قرآن ، كه قدرى از آن از من رها شده و فراموش نموده ام . يعقوب گفت كه : پس حضرت در نزد اين سخن ، در هنگامى كه قرآن را ذكر كردم ، فزع نمود و ترسيد . بعد از آن ، فرمود :«به درستى كه مردى سوره اى از قرآن را فراموش مى كند . پس آن سوره از قرآن در روز قيامت به نزد او مى آيد ، تا آنكه از درجه بلندى از بعضى از درجات بهشت بر او مشرف مى شود و مى گويد كه : السّلام عليك . پس آن مرد در جواب مى گويد كه : و عليك السّلام ، تو كيستى؟ مى گويد كه : من فلان سوره ام كه مرا ضايع كردى و ترك نمودى مرا . بدان و آگاه باش! كه اگر به من مستمسّك مى شدى ، هر آينه تو را به اين درجه مى رسانيدم» . پس به انگشت خود اشاره نمود . بعد از آن ، فرمود : «بر شما باد به قرآن ، كه آن را بياموزيد . پس به درستى كه از جمله مردمان كسى هست كه قرآن را بياموزد ، از براى اينكه گفته شود كه : فلانى قارى است ، و از جمله ايشان كسى هست كه آن را بياموزد ، از براى اينكه به آن آواز را طلب كند (و به آواز خوش بخواند) ، تا آنكه گفته شود كه : فلانى خوش آواز است ، و در اين دو كس ، هيچ خوبى نيست ، و از جمله ايشان كسى هست كه آن را مى آموزد ، پس در شب و روزها به آن قيام مى نمايد و آن را مى خواند ، پروا نمى كند كه كسى آن را بداند ، يا كسى آن را نداند» .

4 . باب خواندن قرآن

۳۵۰۷.على ، از پدرش ، از حمّاد ، از حريز ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كردهاست كه فرمود :«قرآن عهد خدا است به سوى خلقش ، و عهد و پيمان و وصيّت و امان است . پس سزاوار است مرد مسلمان را كه در عهد آن جناب نظر كند ، و در هر روز ، پنجاه آيه از آن را بخواند» .


تحفة الأولياء ج4
628

۳۵۰۶.مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيى، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسى، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ وَ الْحُسَيْنِ بْنِ سَعِيدٍ جَمِيعاً، عَنِ النَّضْرِ بْنِ سُوَيْدٍ، عَنْ يَحْيَى الْحَلَبِيِّ، عَنْ عَبْدِاللّهِ بْنِ مُسْكَانَ، عَنْ يَعْقُوبَ الْأَحْمَرِ، قَالَ :
قُلْتُ لِأَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام : جُعِلْتُ فِدَاكَ، إِنَّهُ أَصَابَتْنِي هُمُومٌ وَ أَشْيَاءُ لَمْ يَبْقَ شَيْءٌ مِنَ الْخَيْرِ إِلَا وَ قَدْ تَفَلَّتَ مِنِّي مِنْهُ طَائِفَةٌ حَتَّى الْقُرْآنِ ، لَقَدْ تَفَلَّتَ مِنِّي طَائِفَةٌ مِنْهُ، قَالَ: فَفَزِعَ عِنْدَ ذلِكَ حِينَ ذَكَرْتُ الْقُرْآنَ، ثُمَّ قَالَ :
«إِنَّ الرَّجُلَ لَيَنْسَى السُّورَةَ مِنَ الْقُرْآنِ، فَتَأْتِيهِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ حَتّى تُشْرِفَ عَلَيْهِ مِنْ دَرَجَةٍ مِنْ بَعْضِ الدَّرَجَاتِ، فَتَقُولُ: السَّلَامُ عَلَيْكَ، فَيَقُولُ: وَ عَلَيْكِ السَّلَامُ، مَنْ أَنْتِ؟ فَتَقُولُ: أَنَا سُورَةُ كَذَا وَ كَذَا ، ضَيَّعْتَنِي وَ تَرَكْتَنِي، أَمَا لَوْ تَمَسَّكْتَ بِي بَلَغْتُ بِكَ هذِهِ الدَّرَجَةَ».
ثُمَّ أَشَارَ بِإِصْبَعِهِ، ثُمَّ قَالَ : «عَلَيْكُمْ بِالْقُرْآنِ، فَتَعَلَّمُوهُ؛ فَإِنَّ مِنَ النَّاسِ مَنْ يَتَعَلَّمُ الْقُرْآنَ لِيُقَالَ: فُلَانٌ قَارِئٌ؛ وَ مِنْهُمْ مَنْ يَتَعَلَّمُهُ، فَيَطْلُبُ بِهِ الصَّوْتَ، فَيُقَالُ: فُلَانٌ حَسَنُ الصَّوْتِ، وَ لَيْسَ فِي ذلِكَ خَيْرٌ؛ وَ مِنْهُمْ مَنْ يَتَعَلَّمُهُ، فَيَقُومُ بِهِ فِي لَيْلِهِ وَ نَهَارِهِ لَايُبَالِي مَنْ عَلِمَ ذلِكَ وَ مَنْ لَمْ يَعْلَمْهُ».

4 ـ بَابٌ فِي قِرَاءَتِهِ

۳۵۰۷.عَلِيٌّ، عَنْ أَبِيهِ، عَنْ حَمَّادٍ، عَنْ حَرِيزٍ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ :«الْقُرْآنُ عَهْدُ اللّهِ إِلى خَلْقِهِ، فَقَدْ يَنْبَغِي لِلْمَرْءِ الْمُسْلِمِ أَنْ يَنْظُرَ فِي عَهْدِهِ، وَ أَنْ يَقْرَأَ مِنْهُ فِي كُلِّ يَوْمٍ خَمْسِينَ آيَةً».

  • نام منبع :
    تحفة الأولياء ج4
    سایر پدیدآورندگان :
    تحقیق : مرادی، محمد
    تعداد جلد :
    4
    ناشر :
    دارالحدیث
    محل نشر :
    قم
    تاریخ انتشار :
    1388 ش
    نوبت چاپ :
    اول
تعداد بازدید : 305684
صفحه از 791
پرینت  ارسال به