۳۵۵۶.از او ، از حسن بن على بن ابى حمزه روايت است كه آن را مرفوع ساخته گفت كه : امام جعفر صادق عليه السلام فرمود :«به درستى كه سوره انعام يك دفعه نازل شد ، و هفتاد هزار فرشته آن را مشايعت كردند و همراه آن بودند ، تا آنكه بر حضرت محمد صلى الله عليه و آله فرود آورده شد . پس اين سوره را تعظيم كنيد و آن را بزرگ داريد . پس به درستى كه اسم خداى عز و جل در آن است ، در هفتاد جا ، و اگر مردم بدانند كه در خواندن آن ، چه فضيلت و ثواب است ، آن را ترك نكنند» .

۳۵۵۷.على بن ابراهيم ، از پدرش ، از نوفلى ، از سكونى ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«پيغمبر صلى الله عليه و آله بر سعد بن معاذ نماز كرد . پس فرمود : هر آينه به حقيقت كه هفتاد هزار نفر از فرشتگان آمدند ، و جبرئيل عليه السلام در ميان ايشان بود كه بر او نماز مى كردند . پس من به جبرئيل گفتم كه : اى جبرئيل! سعد به چه چيز سزاوار اين شده بود كه شما بر او نماز كنيد؟ گفت : به سبب اينكه سوره «قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ» مى خواند ، در حالى كه ايستاده و نشسته و سواره و پياده بود ، و در حالى كه مى رفت و مى آمد» .

۳۵۵۸.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند ، از سهل بن زياد ، از جعفر بن محمد بن بشير ، از عبيداللّه دهقان ، از درست ، از امام جعفر صادق عليه السلام كه فرمود :«رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود كه : هر كه سوره (أَلْهيكُمُ التَّكاثُرُ» را در نزد خوابيدن بخواند ، از عذاب قبر نگاه داشته شود» .

۳۵۵۹.محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد بن عيسى ، از محمد بن اسماعيل بن بزيع ، از عبداللّه بن فضل نوفلى روايت كرده كه آن را مرفوع ساخته و گفته است كه :«سوره حمد را بر هيچ دردى هفتاد مرتبه نخواندم يا خوانده نشد ، مگر آنكه ساكن شد و آرام گرفت» .

۳۵۶۰.على بن ابراهيم ، از پدرش ، از ابن ابى عمير ، از معاويه بن عمّار ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«اگر هفتاد مرتبه سوره حمد بر مرده اى خوانده شود ، پس روح در آن مرده برگردانيده شود ، چنين چيزى عجب نباشد» .

۳۵۶۱.از او ، از احمد ،از بكر بن صالح ، از سليمان جعفرى ، از امام موسى كاظم عليه السلام روايت است كه گفت : شنيدم از آن حضرت كه مى فرمود :«هيچ كس نيست كه در حدّ صبا و طفوليّت قصد كند در هر شبى خواندن سوره «قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ» و «قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْناس» را ، هر يك سه مرتبه ، و سوره «قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ» را صد مرتبه؛ پس اگر نتواند ، پنجاه مرتبه (يعنى كسى اين سوره را به شماره اى كه ذكر شد ، در هر شب از روى قصد نخوانده) ، مگر آنكه خداى عز و جل از او دور گردانيده هر ديوانگى يا مرض هايى را كه عارض كودكان مى شود ، و استسقا و فساد معده و غلبه خون ، هميشه ، مادامى كه اين را عادت داشته باشد (يا او را به اين عادت دهند و آشنا كنند) ، تا آنكه پيرى به او برسد . پس اگر خود را بر اين تعهّد دهد و بر اين مداومت كند ، يا او را تعهّد و مداومت دهند ، در حفظ خدا باشد ، تا روزى كه خداى عز و جلجانش را بگيرد» .

۳۵۵۶.عَنْهُ، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ أَبِي حَمْزَةَ رَفَعَهُ، قَالَ:
قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ عليه السلام :«إِنَّ سُورَةَ الْأَنْعَامِ نَزَلَتْ جُمْلَةً، شَيَّعَهَا سَبْعُونَ أَلْفَ مَلَكٍ حَتّى أُنْزِلَتْ عَلى مُحَمَّدٍ صلى الله عليه و آله ، فَعَظَّمُوهَا وَ بَجَّلُوهَا؛ فَإِنَّ اسْمَ اللّهِ ـ عَزَّ وَ جَلَّ ـ فِيهَا فِي سَبْعِينَ مَوْضِعاً، وَ لَوْ يَعْلَمُ النَّاسُ مَا فِي قِرَاءَتِهَا مَا تَرَكُوهَا».

۳۵۵۷.عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ، عَنْ أَبِيهِ، عَنِ النَّوْفَلِيِّ، عَنِ السَّكُونِيِّ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام :«أَنَّ النَّبِيَّ صلى الله عليه و آله صَلّى عَلى سَعْدِ بْنِ مُعَاذٍ، فَقَالَ: لَقَدْ وَافى مِنَ الْمَلَائِكَةِ سَبْعُونَ أَلْفاً، وَ فِيهِمْ جَبْرَئِيلُ عليه السلام يُصَلُّونَ عَلَيْهِ، فَقُلْتُ لَهُ: يَا جَبْرَئِيلُ، بِمَا يَسْتَحِقُّ صَلَاتَكُمْ عَلَيْهِ؟ فَقَالَ: بِقِرَاءَتِهِ «قُلْ هُوَ اللّهُ أَحَدٌ» قَائِماً وَ قَاعِداً ، وَ رَاكِباً وَ مَاشِياً ، وَ ذَاهِباً وَ جَائِياً».

۳۵۵۸.عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ سَهْلِ بْنِ زِيَادٍ، عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ بَشِيرٍ، عَنْ عُبَيْدِ اللّهِ بْنِ الدِّهْقَانِ، عَنْ دُرُسْتَ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ :«قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله : مَنْ قَرَأَ «أَلْهيكُمُ التَّكَاثُرُ» عِنْدَ النَّوْمِ، وُقِيَ فِتْنَةَ الْقَبْرِ».

۳۵۵۹.مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيى، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسى، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ إِسْمَاعِيلَ بْنِ بَزِيعٍ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ الْفَضْلِ النَّوْفَلِيِّ رَفَعَهُ، قَالَ:مَا قُرِئَتِ الْحَمْدُ عَلى وَجَعٍ سَبْعِينَ مَرَّةً إِلَا سَكَنَ.

۳۵۶۰.عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ، عَنْ أَبِيهِ، عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ، عَنْ مُعَاوِيَةَ بْنِ عَمَّارٍ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ :«لَوْ قُرِئَتِ الْحَمْدُ عَلى مَيِّتٍ سَبْعِينَ مَرَّةً، ثُمَّ رُدَّتْ فِيهِ الرُّوحُ، مَا كَانَ ذلِكَ عَجَباً».

۳۵۶۱.عَنْهُ، عَنْ أَحْمَدَ، عَنْ بَكْرِ بْنِ صَالِحٍ، عَنْ سُلَيْمَانَ الْجَعْفَرِيِّ، عَنْ أَبِي الْحَسَنِ عليه السلام ، قَالَ: سَمِعْتُهُ يَقُولُ :«مَا مِنْ أَحَدٍ فِي حَدِّ الصِّبَا يَتَعَهَّدُ فِي كُلِّ لَيْلَةٍ قِرَاءَةَ «قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ» ، وَ «قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاسِ» كُلَّ وَاحِدَةٍ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ، وَ «قُلْ هُوَ اللّهُ أَحَدٌ» مِائَةَ مَرَّةٍ، فَإِنْ لَمْ يَقْدِرْ فَخَمْسِينَ، إِلَا صَرَفَ اللّهُ ـ عَزَّ وَ جَلَّ ـ عَنْهُ كُلَّ لَمَمٍ، أَوْ عَرَضٍ مِنْ أَعْرَاضِ الصِّبْيَانِ، وَ الْعُطَاشَ، وَ فَسَادَ الْمَعِدَةِ، وَ بُدُورَ الدَّمِ أَبَداً، مَا تُعُوهِدَ بِهذَا حَتّى يَبْلُغَهُ الشَّيْبُ، فَإِنْ تَعَهَّدَ نَفْسَهُ بِذلِكَ أَوْ تُعُوهِدَ، كَانَ مَحْفُوظاً إِلى يَوْمِ يَقْبِضُ اللّهُ ـ عَزَّ وَ جَلَّ ـ نَفْسَهُ».