691
تحفة الأولياء ج4

بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ

[ 8 ]كتاب عشرت ۱

1 . باب در بيان آنچه واجب است از معاشرت ۲

۳۵۹۸.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند ، از احمد بن محمد ، از على بن حديد ، از مرازم كه گفت : امام جعفر صادق عليه السلام فرمود كه :«بر شما باد به نماز كردن در مسجدها ، و نيكى همسايگى از براى مردمان ، و به پا داشتن شهادت و اداى آن ، و حضور جنازه ها . به درستى كه شما را چاره اى نيست از مردمان و آميزش با ايشان؛زيرا كه هيچ كس در زمان حياتش از مردم بى نيازى نمى تواند جست ، و مردمان ، بعضى از ايشان را از بعضى ديگر چاره اى نيست و به يكديگر احتياج دارند» .

۳۵۹۹.محمد بن اسماعيل ، از فضل بن شاذان روايت كرده و ابو على اشعرى ، از محمد بن عبد الجبّار ، و هر دو ، از صفوان بن يحيى ، از معاوية بن وهب كه گفت : به خدمت امام جعفر صادق عليه السلام عرض كردم كه : چگونه سزاوار است ما را كه بكنيم در آنچه ميان ما و ميان قوم ما ، و در آنچه ميان ما و ميان شريكان ما است از مردمان؟ و بايد كه با ايشان به چه وضع رفتار كنيم؟ راوى مى گويد كه : حضرت فرمود كه :«امانت را به ايشان مى رسانيد ، و شهادت را به پاى مى داريد از براى ايشان و بر ايشان (يعنى خواه به ايشان نفع داشته باشد ، و خواه ضرر) ، و بيماران ايشان را عيادت مى كنيد و به ديدن ايشان مى رويد ، و در جنازه هاى ايشان حاضر مى شويد» .

1.و عشرت ـ به كسر عين و سكون شين ـ ، به معنى آميزش است و زندگانى كردن نيك . (مترجم)

2.و معاشرت ـ به ضمّ ميم و فتح شين ـ ، با كسى زندگانى كردن باشد . (مترجم)


تحفة الأولياء ج4
690

بِسْمِ اللّه ِ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ

[ 8 ] كِتَابُ الْعِشْرَةِ

1 ـ بَابُ مَا يَجِبُ مِنَ الْمُعَاشَرَةِ

۳۵۹۸.عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ عَلِيِّ بْنِ حَدِيدٍ، عَنْ مُرَازِمٍ، قَالَ:قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ عليه السلام : «عَلَيْكُمْ بِالصَّلَاةِ فِي الْمَسَاجِدِ، وَ حُسْنِ الْجِوَارِ لِلنَّاسِ، وَ إِقَامَةِ الشَّهَادَةِ، وَ حُضُورِ الْجَنَائِزِ؛ إِنَّهُ لَا بُدَّ لَكُمْ مِنَ النَّاسِ ، إِنَّ أَحَداً لَا يَسْتَغْنِي عَنِ النَّاسِ حَيَاتَهُ، وَ النَّاسُ لَا بُدَّ لِبَعْضِهِمْ مِنْ بَعْضٍ».

۳۵۹۹.مُحَمَّدُ بْنُ إِسْمَاعِيلَ، عَنِ الْفَضْلِ بْنِ شَاذَانَ؛ وَأَبُو عَلِيٍّ الْأَشْعَرِيُّ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الْجَبَّارِ جَمِيعاً، عَنْ صَفْوَانَ بْنِ يَحْيى، عَنْ مُعَاوِيَةَ بْنِ وَهْبٍ، قَالَ:
قُلْتُ لِأَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام : كَيْفَ يَنْبَغِي لَنَا أَنْ نَصْنَعَ فِيمَا بَيْنَنَا وَ بَيْنَ قَوْمِنَا، وَ فِيمَا بَيْنَنَا وَ بَيْنَ خُلَطَائِنَا مِنَ النَّاسِ؟
قَالَ : فَقَالَ :
«تُؤَدُّونَ الْأَمَانَةَ إِلَيْهِمْ، وَ تُقِيمُونَ الشَّهَادَةَ لَهُمْ وَ عَلَيْهِمْ، وَ تَعُودُونَ مَرْضَاهُمْ، وَ تَشْهَدُونَ جَنَائِزَهُمْ».

  • نام منبع :
    تحفة الأولياء ج4
    سایر پدیدآورندگان :
    تحقیق : مرادی، محمد
    تعداد جلد :
    4
    ناشر :
    دارالحدیث
    محل نشر :
    قم
    تاریخ انتشار :
    1388 ش
    نوبت چاپ :
    اول
تعداد بازدید : 288243
صفحه از 791
پرینت  ارسال به