695
تحفة الأولياء ج4

2 . باب در بيان حسن معاشرت

۳۶۰۳.على بن ابراهيم ، از پدرش ، از حمّاد ، از حريز ، از محمد بن مسلم روايت كرده است كه گفت : امام محمد باقر عليه السلام فرمود كه :«با هر كه آميزش كنى ، اگر توانى كه دستت بلندتر باشد بر ايشان ، چنان كن» ۱ .

۳۶۰۴.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند، از احمد بن محمد بن خالد ، از اسماعيل بن مهران ، از محمد بن حفص ، از ابو الرّبيع شامى كه گفت : بر امام جعفر صادق عليه السلام داخل شدم ، و خانه حضرت پر بود از كسانى كه در آن بودند ، و در آن خانه ، خراسانى و شامى و از اهل هر ولايتى بودند . پس جايى را نيافتم كه در آن بنشينم ، و حضرت صادق عليه السلام تكيه داده بود . پس نشست و فرمود كه :«اى شيعيان آل محمد! بدانيد كه از ما نيست ، هر كه در نزد خشمش مالك نفس خود نباشد ، و عنان اختيار از دستش بيرون رود ، و هر كه صحبت و يارى داشتنش را نيكو نسازد با كسى كه با او يار و رفيق شده ، و همچنين خوشى خلق را با كسى كه با او خوش خلقى نموده ، و همراهى و يارى با كسى كه با او همراهى و يارى كرده ، و آميزش با كسى كه با او آميخته ، و طعام خوردن با كسى كه با او طعام خورده ، كه هيچ يك را درست به جا نياورده . اى شيعيان آل محمد! بپرهيزيد از خدا و عذاب او و موجبات آن ، بترسيد آنچه توانيد ، يا مادام كه استطاعت داشته باشيد ، و هيچ گرديدنِ از معصيت و توانايى بر طاعتى نيست ، مگر به يارى خدا» .

1.و مراد از بلند بودن دست ، چيز دادن است؛ چه آنكه عطا مى كند ، دستش در بالا ، و آنكه مى گيرد ، دستش در زير است . (مترجم)


تحفة الأولياء ج4
694

2 ـ بَابُ حُسْنِ الْمُعَاشَرَةِ

۳۶۰۳.عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ، عَنْ أَبِيهِ، عَنْ حَمَّادٍ، عَنْ حَرِيزٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ، قَالَ :
قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ عليه السلام :
«مَنْ خَالَطْتَ، فَإِنِ اسْتَطَعْتَ أَنْ تَكُونَ يَدُكَ الْعُلْيَا عَلَيْهِمْ، فَافْعَلْ».

۳۶۰۴.عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ، عَنْ إِسْمَاعِيلَ بْنِ مِهْرَانَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ حَفْصٍ، عَنْ أَبِي الرَّبِيعِ الشَّامِيِّ، قَالَ :
دَخَلْتُ عَلى أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، وَ الْبَيْتُ غَاصٌّ بِأَهْلِهِ، فِيهِ الْخُرَاسَانِيُّ وَ الشَّامِيُّ وَ مِنْ أَهْلِ الْافَاقِ، فَلَمْ أَجِدْ مَوْضِعاً أَقْعُدُ فِيهِ، فَجَلَسَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ عليه السلام وَ كَانَ مُتَّكِئاً، ثُمَّ قَالَ :
«يَا شِيعَةَ آلِ مُحَمَّدٍ، اعْلَمُوا أَنَّهُ لَيْسَ مِنَّا مَنْ لَمْ يَمْلِكْ نَفْسَهُ عِنْدَ غَضَبِهِ، وَ مَنْ لَمْ يُحْسِنْ صُحْبَةَ مَنْ صَحِبَهُ، وَ مُخَالَقَةَ مَنْ خَالَقَهُ، وَ مُرَافَقَةَ مَنْ رَافَقَهُ، وَ مُجَاوَرَةَ مَنْ جَاوَرَهُ، وَ مُمَالَحَةَ مَنْ مَالَحَهُ؛ يَا شِيعَةَ آلِ مُحَمَّدٍ، اتَّقُوا اللّهَ مَا اسْتَطَعْتُمْ، وَ لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَا بِاللّهِ».

  • نام منبع :
    تحفة الأولياء ج4
    سایر پدیدآورندگان :
    تحقیق : مرادی، محمد
    تعداد جلد :
    4
    ناشر :
    دارالحدیث
    محل نشر :
    قم
    تاریخ انتشار :
    1388 ش
    نوبت چاپ :
    اول
تعداد بازدید : 305870
صفحه از 791
پرینت  ارسال به