1.و غيبت ـ به كسر غين ـ ، بدگويى كردن است در پسِ سر مؤمنى ، به آنچه در او باشد ، كه اگر بشنود ، او را بد آيد ، و بايد كه آن سخن ، قابليّت بد آمدن داشته باشد . پس اگر كسى از آنچه مدح و تعريف باشد ، او را بد آيد ، داخل در اين باب نيست ، چنان كه اگر كسى از سخن بد كه در باره او گويند ، بدش نيايد ، از اين باب بيرون نيست . و آنچه بعضى از صلحا مى كنند كه مردم را در غيبت خويش اذن مى دهند ، عين خطا است؛ چه ترغيب است در فعل حرام . بلى ، اگر بعد از وقوع آن ، كسى غيبت كننده را حلال كند ، فعلى است حميده و شغلى است پسنديده . و آنچه در ميان فارسيان مشهور است ، غيبت ، به فتح غين است ، و بهتان ، بدگويى دروغ است . (مترجم)

2.نور، ۱۹.