۳۶۶۰.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند ، از احمد بن محمد بن خالد ، از عثمان بن عيسى ، از سماعه كه گفت : امام جعفر صادق عليه السلام را سؤال كردم از يهودى و نصرانى و مشرك ، چون بر مردى سلام كنند و او نشسته باشد ، چگونه سزاوار است كه ايشان را جواب گويد؟ فرمود :«مى گويد : و عليكم» .

۳۶۶۱.محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد ، از ابن فضّال ، از ابن بكير ، از بريد بن معاويه ، از محمد بن مسلم ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«چون يهودى و نصرانى و مشرك بر تو سلام كنند ، بگو : عليك» .

۳۶۶۲.ابو على اشعرى ، از محمد بن سالم ، از احمد بن نضر ، از عمرو بن شمر ، از جابر ، از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«ابو جهل ، پسر هشام ، رو آورده و گروهى از قريش همراه او بودند ، پس بر ابوطالب داخل شدند و گفتند كه : پسر برادرت ما را رنجانيد و خدايان ما را اذيّت رسانيد . پس او را بطلب و به او بفرما كه : از خدايان ما باز ايستد و دست بردارد ، و ما از خداى او باز ايستيم» .حضرت باقر عليه السلام فرمود كه : «ابوطالب كسى را به خدمت رسول خدا صلى الله عليه و آله فرستاد و او را طلبيد ، و چون پيغمبر صلى الله عليه و آله داخل شد ، در آن حجره غير از مشرك كسى را نديد . پس فرمود كه : «السَّلامُ عَلى مَنِ اتَّبَعَ الْهُدى»^۱ ؛ يعنى : «سلام و درود بر كسى كه راه راست را پيروى نمود» . بعد از آن ، نشست و ابوطالب او را خبر داد به آنچه مشركان به جهت آن آمده بودند . حضرت فرمود كه : آيا ايشان را رغبتى هست در سخنى كه از براى ايشان از اين بهتر است ، كه به واسطه آن ، عرب را مِهتَر ، و بزرگِ ايشان شوند ، و پا بر گردن هاى ايشان گذارند؟ ابوجهل گفت : آرى ، و اين سخن چيست؟ فرمود : مى گوييد كه : لا اله الّا اللّه . حضرت فرمود كه : «پس انگشت هاى خود را در گوش هاى خود گذاشتند و بيرون رفتند و مى گريختند ، و حال آنكه مى گفتند كه : ما اين را نشنيده ايم ، در ملّت آخر و كيش پسين نيست اين ، مگر دروغ به هم بافته . پس خدا در باب گفتار ايشان اين را فرو فرستاده كه : «ص وَالْقُرآنِ ذِي الذِّكْرِ» ، تا فرموده آن جناب : «اِلّا اخْتِلاقٌ»^۲ » .

۳۶۶۰.عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ، عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِيسى، عَنْ سَمَاعَةَ، قَالَ:
سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ عليه السلام عَنِ الْيَهُودِيِّ وَ النَّصْرَانِيِّ وَ الْمُشْرِكِ إِذَا سَلَّمُوا عَلَى الرَّجُلِ وَ هُوَ جَالِسٌ ، كَيْفَ يَنْبَغِي أَنْ يَرُدَّ عَلَيْهِمْ؟ فَقَالَ :«يَقُولُ: عَلَيْكُمْ».

۳۶۶۱.مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيى، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ، عَنِ ابْنِ بُكَيْرٍ، عَنْ بُرَيْدِ بْنِ مُعَاوِيَةَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ :«إِذَا سَلَّمَ عَلَيْكَ الْيَهُودِيُّ وَ النَّصْرَانِيُّ وَ الْمُشْرِكُ، فَقُلْ: عَلَيْكَ».

۳۶۶۲.أَبُو عَلِيٍّ الْأَشْعَرِيُّ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سَالِمٍ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ النَضْرٍ، عَنْ عَمْرِو بْنِ شِمْرٍ، عَنْ جَابِرٍ، عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ عليه السلام ، قَالَ :«أَقْبَلَ أَبُو جَهْلِ بْنُ هِشَامٍ وَ مَعَهُ قَوْمٌ مِنْ قُرَيْشٍ، فَدَخَلُوا عَلى أَبِي طَالِبٍ، فَقَالُوا: إِنَّ ابْنَ أَخِيكَ قَدْ آذَانَا وَ آذى آلِهَتَنَا، فَادْعُهُ وَ مُرْهُ، فَلْيَكُفَّ عَنْ آلِهَتِنَا، وَ نَكُفُّ عَنْ إِلهِهِ» .
قَالَ : «فَبَعَثَ أَبُو طَالِبٍ إِلى رَسُولِ اللّهِ صلى الله عليه و آله ، فَدَعَاهُ، فَلَمَّا دَخَلَ النَّبِيُّ صلى الله عليه و آله لَمْ يَرَ فِي الْبَيْتِ إِلَا مُشْرِكاً، فَقَالَ: السَّلَامُ عَلى مَنِ اتَّبَعَ الْهُدى، ثُمَّ جَلَسَ، فَخَبَّرَهُ أَبُو طَالِبٍ بِمَا جَاؤُوا لَهُ، فَقَالَ: أَ وَ هَلْ لَهُمْ فِي كَلِمَةٍ خَيْرٌ لَهُمْ مِنْ هذَا، يَسُودُونَ بِهَا الْعَرَبَ وَ يَطَؤُونَ أَعْنَاقَهُمْ ؟ فَقَالَ أَبُو جَهْلٍ: نَعَمْ، وَ مَا هذِهِ الْكَلِمَةُ؟ فَقَالَ : تَقُولُونَ: لَا إِلهَ إِلَا اللّهُ».
قَالَ : «فَوَضَعُوا أَصَابِعَهُمْ فِي آذَانِهِمْ، وَ خَرَجُوا هُرَّاباً وَ هُمْ يَقُولُونَ: «ما سَمِعْنا بِهذا فِى الْمِلَّةِ الْاخِرَةِ إِنْ هذا إِلَا اخْتِلاقٌ» فَأَنْزَلَ اللّهُ تَعَالى فِي قَوْلِهِمْ: «ص وَ الْقُرْآنِ ذِى الذِّكْرِ» إِلى قَوْلِهِ «إِلَّا اخْتِلاقٌ» ».