۳۶۸۲.محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد بن عيسى ، از صفوان بن يحيى روايت كرده است كه گفت : در نزد امام رضا عليه السلام بودم كه عطسه كرد . گفتم كه : صلى اللّه عليك . بعد از آن ، عطسه كرد . گفتم كه : صلى اللّه عليك . بعد از آن ، عطسه كرد . گفتم كه : صلى اللّه عليك ، و به آن حضرت عرض كردم كه : فداى تو گردم! چون مثل تو عطسه كند ، به او بگوييم كه : يرحمك اللّه ، چنان كه بعضى از ما به بعضى مى گويد ، يا چنان كه ما مى گوييم ، بگوييم؟ حضرت عليه السلام فرمود :«آرى» . و فرمود : «آيا نمى گويى كه : صلى اللّه على محمد و آل محمد ؛ يعنى : صلوات فرستد خدا بر محمد و آل محمد ، و ايشان را رحمت كند»؟ عرض كردم : بلى ، مى گويم . فرمود : «آيا خدا محمد و آل محمد را رحمت فرموده و خود مبادرت به جواب نموده؟» . فرمود : «بلى ، و به تحقيق كه بر او صلوات فرستاده و او را رحمت كرده ، و جز اين نيست كه صلوات ما بر او ، رحمت از براى ما و قربت است» (يعنى و همچنين است صلوات شما بر ما) .

۳۶۸۳.از او ، از احمد بن محمد بن عيسى ، از احمد بن محمد بن ابى نصر روايت است كه گفت : شنيدم از حضرت امام رضا عليه السلام كه مى فرمود :«دهان دره كردن ـ يعنى خميازه ـ از جانب شيطان است ، و عطسه از جانب خداى عز و جل» .

۳۶۸۴.على بن محمد ، از صالح بن ابى حمّاد روايت كرده است كه گفت : امام موسى كاظم عليه السلام را سؤال كردم از عطسه ، و از آنكه علّت در حمد خدا بر آن چيست؟ فرمود :«به درستى كه خدا را بر بنده اش نعمت ها است در باب صحّت بدن و سلامت جوارح و اعضايش ، و به درستى كه بنده ذكر خداى عز و جل را بر آن فراموش مى كند ، و چون فراموش كند ، خدا باد را امر فرمايد كه در بدنش جولان زند و بگردد . بعد از آن ، آن باد را از بينيش بيرون آورد؛ پس خدا را بر آن ستايش كند ، و ستايشش در نزد آن ، شكر و سپاس گزارى باشد از براى آنچه فراموش كرده» .

۳۶۸۲.مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيى، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسى، عَنْ صَفْوَانَ بْنِ يَحْيى، قَالَ:
كُنْتُ عِنْدَ الرِّضَا عليه السلام ، فَعَطَسَ، فَقُلْتُ لَهُ: صَلَّى اللّهُ عَلَيْكَ، ثُمَّ عَطَسَ، فَقُلْتُ: صَلَّى اللّهُ عَلَيْكَ، ثُمَّ عَطَسَ، فَقُلْتُ: صَلَّى اللّهُ عَلَيْكَ، وَ قُلْتُ لَهُ: جُعِلْتُ فِدَاكَ، إِذَا عَطَسَ مِثْلُكَ نَقُولُ لَهُ كَمَا يَقُولُ بَعْضُنَا لِبَعْضٍ: يَرْحَمُكَ اللّهُ، أَوْ كَمَا نَقُولُ؟
قَالَ :«نَعَمْ، أَ لَيْسَ تَقُولُ: صَلَّى اللّهُ عَلى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ؟» قُلْتُ: بَلى، قَالَ : «ارْحَمْ مُحَمَّداً وَ آلَ مُحَمَّدٍ» قَالَ : «بَلى وَ قَدْ صَلّى عَلَيْهِ وَ رَحِمَهُ، وَ إِنَّمَا صَلَوَاتُنَا عَلَيْهِ رَحْمَةٌ لَنَا وَ قُرْبَةٌ».

۳۶۸۳.عَنْهُ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسى، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِي نَصْرٍ، قَالَ:
سَمِعْتُ الرِّضَا عليه السلام يَقُولُ :«التَّثَاؤُبُ مِنَ الشَّيْطَانِ، وَ الْعَطْسَةُ مِنَ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ».

۳۶۸۴.عَلِيُّ بْنُ مُحَمَّدٍ، عَنْ صَالِحِ بْنِ أَبِي حَمَّادٍ، قَالَ:
سَأَلْتُ الْعَالِمَ عليه السلام عَنِ الْعَطْسَةِ، وَ مَا الْعِلَّةُ فِي الْحَمْدِ لِلّهِ عَلَيْهَا؟
فَقَالَ :«إِنَّ لِلّهِ نِعَماً عَلى عَبْدِهِ فِي صِحَّةِ بَدَنِهِ وَ سَلَامَةِ جَوَارِحِهِ، وَ إِنَّ الْعَبْدَ يَنْسى ذِكْرَ اللّهِ ـ عَزَّ وَ جَلَّ ـ عَلى ذلِكَ، وَ إِذَا نَسِيَ أَمَرَ اللّهُ الرِّيحَ فَتَجَاوَزَ فِي بَدَنِهِ، ثُمَّ يُخْرِجُهَا مِنْ أَنْفِهِ، فَيَحْمَدُ اللّهَ عَلى ذلِكَ، فَيَكُونُ حَمْدُهُ عِنْدَ ذلِكَ شُكْراً لِمَا نَسِيَ».