149 . باب در بيان روايت كردن سخنى به جهت ضرر بر مؤمن
۲۷۶۴.محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد بن عيسى ، از محمد بن سنان ، از مفضّل بن عمر روايت كرده است كه گفت : امام جعفر صادق عليه السلام به من فرمود كه :«هر كه بر مؤمنى روايت و كلامى را روايت كند ، و سخنى از او بگويد ، و خواسته باشد كه به آن ، عيب او را بروز دهد ، و مروّت و جوانمردى او را درهم شكند ، تا از چشم مردمان بيفتد ، خداى ـ تعالى ـ او را از دوستى خود بيرون برد ، به سوى دوستى شيطان؛ پس شيطان ، او را قبول نكند» .
۲۷۶۵.از او ، از احمد ، از حسن بن محبوب ، از عبداللّه بن سنان روايت است كه گفت : به آن حضرت عرض كردم كه : عورت مؤمن بر مؤمن حرام است؟ فرمود :«آرى» . عرض كردم كه : مقصودت از اين ، پايين تنه او است . فرمود : «چنان نيست كه تو به سوى آن رفته اى . جز اين نيست كه مقصود از آن ، فاش كردن سرّ او است» .
۲۷۶۶.على بن ابراهيم ، از محمد بن عيسى ، از يونس ، از حسين بن مختار ، از زيد ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه ، در آنچه در حديث آمده است كه عورت مؤمن بر مؤمن حرام است ، كه آن حضرت فرمود :«مراد اين نيست كه عورتش كشف شود ، پس تو چيزى از آن را ببينى . جز اين نيست كه مقصود آن است كه بر او روايت كنى و سخنى بگويى كه باعث ضرر او باشد ، يا آنكه او را عيب كنى» .
150 . باب در بيان شماتت ۱
۲۷۶۷.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند ، از احمد بن محمد بن خالد ، از حسن بن على بن فضّال ، از ابراهيم بن محمد اشعرى ، از ابان بن عبْد الملك ، از امام جعفر صادق عليه السلام كه فرمود :«شماتت را از براى برادرت ظاهر مكن ، كه خداى عز و جل او را رحم مى كند ، و آن شماتت را بر تو قرار مى دهد» . و فرمود كه : «هر كه شماتت كند به مصيبتى كه بر برادرش فرود آمده ، از دنيا بيرون نرود ، تا در فتنه افتد و محنت و زحمت آن را بكشد» .
