757
تحفة الأولياء ج4

۳۷۳۰.على ، از پدرش ، از ابن ابى عمير ، از حمّاد بن عثمان روايت كرده است كه گفت :امام جعفر صادق عليه السلام را ديدم كه در خانه اش ، در نزد درِ خانه اش در برابر كعبه مى نشست .

22 . باب اتّكاء و احتباء ۱

۳۷۳۱.على بن ابراهيم ، از پدرش ، از نوفلى ، از سكونى ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود كه : چيزى را تكيه گاه قرار دادن در مسجد ، رهبانيّت عرب است . به درستى كه مؤمن مجلسش مسجد او است ، و صومعه اش خانه او است» ۲ .

۳۷۳۲.از او ، از پدرش ، از نوفلى ، از سكونى ، از امام جعفر صادق روايت است كه فرمود :«رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود كه : به هم بستن ساق ها در مسجد ، ديوارهاى عرب است» .

۳۷۳۳.محمد بن اسماعيل ، از فضل بن شاذان و على بن ابراهيم ، از پدرش ، هر دو روايت كرده اند از ابن ابى عمير ، از ابراهيم بن عبد الحميد ، از امام موسى كاظم عليه السلام كه فرمود :«پيغمبر فرمود كه : به هم بستن ساق ها ، ديوارهاى عرب است» .

۳۷۳۴.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند ، از احمد بن محمد بن خالد ، از عثمان بن عيسى ، از سماعه كه گفت : شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام ، از مردى كه به يك جامه ، ساق ها به هم مى بندد . فرمود كه :«اگر عورتش را مى پوشد ، باكى نيست» .

۳۷۳۵.از او ، از محمد بن على ، از على بن اسباط ، از بعضى از اصحاب ما ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت است كه فرمود :«مرد را روا نباشد كه در برابر خانه كعبه ساق ها به هم بندد» .

23 . باب در جواز بازى و مزاح و خنده

۳۷۳۶.محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد بن عيسى ، از معمّر بن خلّاد روايت كرده است كه : امام موسى كاظم عليه السلام را سؤال نمودم و عرض كردم كه : فداى تو گردم! مردى با گروهى مى باشد . پس در ميان ايشان سخنى جارى مى شود ، مزاح مى كنند و مى خندند . فرمود :«باكى نيست ، مادام كه نباشد» .من گمان كردم كه آن حضرت فحش را قصد فرمود؛ يعنى مادام كه سخن زشتى نباشد . بعد از آن فرمود كه : «رسول خدا صلى الله عليه و آله چنان بود كه اعرابى به نزد او مى آمد و هديّه از برايش مى آورد . بعد از آن ، در همان جا مى گفت كه : بهاى هديّه ما را به ما بده ۳ ، و رسول خدا صلى الله عليه و آله مى خنديد . چون اندوهناك مى شد ، مى فرمود كه : اعرابى چه كرد؟ كاش او در نزد ما مى آمد!»

1.و اتّكا ـ به كسر اوّل و تشديد دويم ـ ، چيزى را تكيه گاه ساختن است و احتباء ، فراهم بستن هر دو ساق خود به فوطه يا دستار . (مترجم)

2.و صومعه ـ به فتح صاد ـ ، خلوت خانه نصارى است كه سر آن بلند و باريك باشد . (مترجم)

3.و آنكه در بيان فقره «بهاى هديه ما را به ما بده» ، گفته كه : يعنى : «تبسّم فرما ، و حضرت مى خنديدند» ، خطا كرده . (مترجم)


تحفة الأولياء ج4
756

۳۷۳۰.عَلِيٌّ، عَنْ أَبِيهِ، عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ، عَنْ حَمَّادِ بْنِ عُثْمَانَ، قَالَ:رَأَيْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ عليه السلام يَجْلِسُ فِي بَيْتِهِ عِنْدَ بَابِ بَيْتِهِ قُبَالَةَ الْكَعْبَةِ.

22 ـ بَابُ الِاتِّكَاءِ وَ الِاحْتِبَاءِ

۳۷۳۱.عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ، عَنْ أَبِيهِ، عَنِ النَّوْفَلِيِّ، عَنِ السَّكُونِيِّ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ :«قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله : الِاتِّكَاءُ فِي الْمَسْجِدِ رَهْبَانِيَّةُ الْعَرَبِ، إِنَّ الْمُؤْمِنَ مَجْلِسُهُ مَسْجِدُهُ، وَ صَوْمَعَتُهُ بَيْتُهُ».

۳۷۳۲.عَنْهُ، عَنْ أَبِيهِ، عَنِ النَّوْفَلِيِّ، عَنِ السَّكُونِيِّ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ :«قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله : الِاحْتِبَاءُ فِي الْمَسْجِدِ حِيطَانُ الْعَرَبِ».

۳۷۳۳.مُحَمَّدُ بْنُ إِسْمَاعِيلَ، عَنِ الْفَضْلِ بْنِ شَاذَانَ؛ وَ عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ، عَنْ أَبِيهِ جَمِيعاً، عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ، عَنْ إِبْرَاهِيمَ بْنِ عَبْدِ الْحَمِيدِ، عَنْ أَبِي الْحَسَنِ عليه السلام ، قَالَ:«قَالَ النَّبِيُّ صلى الله عليه و آله : الِاحْتِبَاءُ حِيطَانُ الْعَرَبِ».

۳۷۳۴.عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ، عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِيسى، عَنْ سَمَاعَةَ، قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ عليه السلام عَنِ الرَّجُلِ يَحْتَبِي بِثَوْبٍ وَاحِدٍ، فَقَالَ :«إِنْ كَانَ يُغَطِّي عَوْرَتَهُ فَلَا بَأْسَ».

۳۷۳۵.عَنْهُ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ، عَنْ عَلِيِّ بْنِ أَسْبَاطٍ، عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ :«لَا يَجُوزُ لِلرَّجُلِ أَنْ يَحْتَبِيَ مُقَابِلَ الْكَعْبَةِ».

23 ـ بَابُ الدُّعَابَةِ وَ الضَّحِكِ

۳۷۳۶.مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيى، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسى، عَنْ مُعَمَّرِ بْنِ خَلَادٍ، قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا الْحَسَنِ عليه السلام ، فَقُلْتُ: جُعِلْتُ فِدَاكَ، الرَّجُلُ يَكُونُ مَعَ الْقَوْمِ، فَيَجْرِي بَيْنَهُمْ كَلَامٌ يَمْزَحُونَ وَ يَضْحَكُونَ؟
فَقَالَ :
«لَا بَأْسَ مَا لَمْ يَكُنْ» فَظَنَنْتُ أَنَّهُ عَنَى الْفُحْشَ، ثُمَّ قَالَ : «إِنَّ رَسُولَ اللّهِ صلى الله عليه و آله كَانَ يَأْتِيهِ الْأَعْرَابِيُّ، فَيُهْدِي لَهُ الْهَدِيَّةَ، ثُمَّ يَقُولُ مَكَانَهُ: أَعْطِنَا ثَمَنَ هَدِيَّتِنَا، فَيَضْحَكُ رَسُولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله ، وَ كَانَ إِذَا اغْتَمَّ يَقُولُ: مَا فَعَلَ الْأَعْرَابِيُّ؟ لَيْتَهُ أَتَانَا».

  • نام منبع :
    تحفة الأولياء ج4
    سایر پدیدآورندگان :
    تحقیق : مرادی، محمد
    تعداد جلد :
    4
    ناشر :
    دارالحدیث
    محل نشر :
    قم
    تاریخ انتشار :
    1388 ش
    نوبت چاپ :
    اول
تعداد بازدید : 289726
صفحه از 791
پرینت  ارسال به