151 . باب در بيان دشنام به يكديگر دادن
۲۷۶۸.على بن ابراهيم ، از پدرش ، از نوفلى ، از سكونى ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود كه : دشنام دهنده به مؤمن ، چون كسى است كه بر هلاكت مشرف شده باشد» .
۲۷۶۹.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند ، از احمد بن محمد بن عيسى ، از حسين بن سعيد ، از فضالة بن ايّوب ، از عبداللّه بن بكير ، از ابو بصير ، از امام محمد باقر عليه السلام كه فرمود :«رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود كه : دشنام دادن به مؤمن ، بيرون رفتن است از فرمان خداى ـ تعالى ـ ، و جنگ كردن با او ، كفر ، و خوردن گوشتش به غيبت ، معصيت است ، و حرمت مالش ، چون حرمت خون او است» .
۲۷۷۰.از او ، از حسن بن محبوب ، از هشام بن سالم ، از ابو بصير ، از امام محمد باقر عليه السلام روايت است كه فرمود :«مردى از قبيله بنى تميم به خدمت پيغمبر صلى الله عليه و آله آمد و عرض كرد كه : مرا وصيّت كن و بفرما چه كنم؟ پس در آنچه حضرت او را وصيّت فرمود ، اين بود كه فرمود : مردم را دشنام مدهيد ، كه دشمنى را در ميان ايشان كسب مى كنيد» .
۲۷۷۱.ابن محبوب ، از عبد الرحمان بن حجّاج ، از ابو الحسن حضرت امام موسى كاظم عليه السلام روايت كرده است در باب دو مرد كه به يكديگر دشنام مى دهند ، كه آن حضرت فرمود :«آنكه آغاز مى كند از اين دو ، ستمكارتر است ، و گناه او و گناه ديگرى بر او است ، مادامى كه مظلوم را عذرخواهى نكند» ۱ .
۲۷۷۲.ابو على اشعرى ، از محمد بن سالم ، از احمد بن نضر ، از عمرو بن شمر ، از جابر ، از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«هرگز مردى بر مردى به كفر گواهى نداده ، مگر آنكه يكى از اين دو كس با كفر برگشته ، و كفر بر او ثابت و محقّق گرديده است؛ چرا كه ، اگر بر كافرى گواهى داده ، راست گفته است ، و اگر آن كس مؤمن باشد ، كفر بر گواهى دهنده برمى گردد . پس بپرهيزيد از طعن زدن بر مؤمنان» .
