79
تحفة الأولياء ج4

۲۷۷۳.حسين بن محمد ، از معلّى بن محمد ، از حسن بن على وشّاء ، از على بن ابى حمزه ، از امام محمد باقر يا امام جعفر صادق عليهماالسلامروايت كرده است كه گفت : شنيدم از آن حضرت كه مى فرمود :«به درستى كه لعنت چون از دهان صاحبش بيرون آمد ، تردّد مى كند و مى گردد؛ پس اگر محلّ روانى و موضع جواز آن را يافت (به اينكه آن كس كه لعنت كننده او را لعنت كرده ، فى الحقيقه ملعون باشد) ، در آنجا قرار گيرد . و اگر نه ، بر صاحبش رجوع كند» .

۲۷۷۴.محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد بن عيسى ، از حسن بن على ، از على بن عقبه ، از عبداللّه بن سنان ، از ابوحمزه ثمالى روايت كرده است كه گفت : شنيدم از امام محمد باقر عليه السلام كه مى فرمود ... تا آخر حديثِ پيش ، مگر آنكه در اين حديث است كه :«در ميانه اين دو كس تردّد مى كند» .

۲۷۷۵.ابو على اشعرى ، از محمد بن سنان ، از محمد بن على ، از محمد بن فضيل ، از ابوحمزه روايت كرده است كه گفت : شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه فرمود :«چون مردى اف به برادر مؤمن خود بگويد ، از دوستى او بيرون مى رود . و چون بگويد كه تو دشمنى منى ، يكى از اين دو كافر مى شود . و خداى عز و جل عملى را از مؤمنى قبول نمى فرمايد ، با آنكه بدى را نسبت به برادر مؤمنش در دل گرفته باشد» .

۲۷۷۶.محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد ، از ابن سنان ، از حمّاد بن عثمان ، از ربعى ، از فضيل ، از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«هيچ انسانى نيست كه در برابر چشم مؤمنى طعنه زند ، مگر آنكه به بدترين انواع مردن ها مى ميرد ، و سزاوار آن باشد كه به سوى هيچ خوبى باز نگردد» .

152 . باب در بيان تهمت و بدگمانى ۱

۲۷۷۷.على بن ابراهيم ، از پدرش ، از حمّاد بن عيسى ، از ابراهيم بن عمير يمانى ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«چون مؤمن برادرش را متّهم كند ، ايمان در دلش بگدازد ، چنان كه نمك در آب مى گدازد» .

1.و تهمت ، دروغ و دروغ بربستن است . و ظاهر اين است كه تهمت ، برزخ ميان غيبت و بهتان باشد؛زيرا كه در تهمت ، وهم و خيالى هست كه در بهتان نيست؛ چه اصل آن وُهْمَت بوده است ، و اين تاء كه در آن است ، بدل است از واو . (مترجم)


تحفة الأولياء ج4
78

۲۷۷۳.الْحَسَيْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ، عَنْ مُعَلَّى بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيٍّ الْوَشَّاءِ، عَنْ عَلِيِّ بْنِ أَبِي حَمْزَةَ، عَنْ أَحَدِهِمَا عليهماالسلام ، قَالَ: سَمِعْتُهُ يَقُولُ:«إِنَّ اللَّعْنَةَ إِذَا خَرَجَتْ مِنْ فِي صَاحِبِهَا تَرَدَّدَتْ؛ فَإِنْ وَجَدَتْ مَسَاغاً، وَ إِلَا رَجَعَتْ عَلى صَاحِبِهَا» .

۲۷۷۴.مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيى، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسى، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيٍّ، عَنْ عَلِيِّ بْنِ عُقْبَةَ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ سِنَانٍ، عَنْ أَبِي حَمْزَةَ الثُّمَالِيِّ، قَالَ:
سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ عليه السلام يَقُولُ:
«إِنَّ اللَّعْنَةَ إِذَا خَرَجَتْ مِنْ فِي صَاحِبِهَا تَرَدَّدَتْ بَيْنَهُمَا؛ فَإِنْ وَجَدَتْ مَسَاغاً، وَ إِلَا رَجَعَتْ عَلى صَاحِبِهَا» .

۲۷۷۵.أَبُو عَلِيٍّ الْأَشْعَرِيُّ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ حَسَّانَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْفُضَيْلِ، عَنْ أَبِي حَمْزَةَ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ عليه السلام يَقُولُ:«إِذَا قَالَ الرَّجُلُ لِأَخِيهِ الْمُؤْمِنِ: أُفٍّ، خَرَجَ مِنْ وَلَايَتِهِ ؛ وَ إِذَا قَالَ: أَنْتَ عَدُوِّي، كَفَرَ أَحَدُهُمَا، وَ لَا يَقْبَلُ اللّهُ مِنْ مُؤْمِنٍ عَمَلاً وَ هُوَ مُضْمِرٌ عَلى أَخِيهِ الْمُؤْمِنِ سُوءاً».

۲۷۷۶.مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيى، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنِ ابْنِ سِنَانٍ، عَنْ حَمَّادِ بْنِ عُثْمَانَ، عَنْ رِبْعِيٍّ، عَنِ الْفُضَيْلِ، عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ عليه السلام ، قَالَ:«مَا مِنْ إِنْسَانٍ يَطْعُنُ فِي عَيْنِ مُؤْمِنٍ إِلَا مَاتَ بِشَرِّ مِيتَةٍ، وَ كَانَ قَمِناً أَنْ لَا يَرْجِعَ إِلى خَيْرٍ».

152 ـ بَابُ التُّهَمَةِ وَ سُوءِ الظَّنِّ

۲۷۷۷.عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ، عَنْ أَبِيهِ، عَنْ حَمَّادِ بْنِ عِيسى، عَنْ إِبْرَاهِيمَ بْنِ عُمَرَ الْيَمَانِيِّ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ:«إِذَا اتَّهَمَ الْمُؤْمِنُ أَخَاهُ انْمَاثَ الْاءِيمَانُ مِنْ قَلْبِهِ، كَمَا يَنْمَاثُ الْمِلْحُ فِي الْمَاءِ».

  • نام منبع :
    تحفة الأولياء ج4
    سایر پدیدآورندگان :
    تحقیق : مرادی، محمد
    تعداد جلد :
    4
    ناشر :
    دارالحدیث
    محل نشر :
    قم
    تاریخ انتشار :
    1388 ش
    نوبت چاپ :
    اول
تعداد بازدید : 305794
صفحه از 791
پرینت  ارسال به