۲۸۱۲.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند ، از احمد بن ابى عبداللّه ، از عثمان بن عيسى ، از سماعه ، از ابو بصير ، از امام جعفر صادق عليه السلام در قول خداى عز و جل :«وَيَقْتُلُونَ الْاَنْبِيآءَ بِغَيْرِ حَقٍّ»^۱. كه فرمود :«بدانيد و آگاه باشيد! به خدا سوگند كه ايشان را به شمشيرهاى خويش نكشتند ، وليكن راز ايشان را آشكار نمودند و برايشان فاش كردند ، و به اين سبب كشته شدند» .

۲۸۱۳.از او ، از عثمان بن عيسى ، از محمد بن عجلان ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت است كه فرمود :«به درستى كه خداى عز و جلگروهى را به واسطه فاش كردن ، سرزنش فرموده و فرموده : «وَاِذا جآءَهُمْ أَمْرٌ مِنَ الْاَمْنِ أَوِ الْخَوْفِ أَذاعُوا بِهِ»^۲ . پس بپرهيزيد از فاش كردن» .

۲۸۱۴.على بن ابراهيم ، از پدرش ، از ابن ابى عمير ، از حسين بن عثمان ، از آنكه او را خبر داده ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«هر كه چيزى از امر ما را بر ما فاش كند ، چون كسى است كه از روى عمد ما را كشته ، و ما را از روى خطا نكشته است» .

۲۸۱۵.حسين بن محمد ، از معلّى بن محمد ، از احمد بن محمد ،از نصر بن صاعد ، غلام امام جعفر صادق عليه السلام ، از پدرش روايت كرده است كه گفت : شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى فرمود :«فاش كننده راز ، صاحب شكّ است و گوينده آن در نزد غير اهلش ، كافر . و هر كه به عروه الوثقى چنگ در زند ، ناجى و رستگار است» . عرض كردم كه : مراد از آن چيست؟ فرمود : «تسليم كردن و گردن نهادن» .

۲۸۱۶.على بن محمد ، از صالح بن ابى حمّاد ، از مردى از اهل كوفه ، از ابو خالد كابلى ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«به درستى كه خداى عز و جل دين را در دولت قرار داده ، يكى دولت آدم و آن دولت خدا است ، و ديگرى دولت شيطان . پس هرگاه خداى عز و جل خواسته باشد كه در آشكار پرستيده شود ، دولت آدم آشكار باشد ، و چون اراده فرمايد كه در نهان پرستيده شود ، دولت شيطان برپا باشد . و آنكه فاش مى كند چيزى را كه خداى عز و جل پوشيدن آن را خواسته ، از دين اسلام بيرون است» .

۲۸۱۲.عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ أَبِي عَبْدِ اللّهِ، عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِيسى، عَنْ سَمَاعَةَ، عَنْ أَبِي بَصِيرٍ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام فِي قَوْلِ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ :«وَ يَقْتُلُونَ الْأَنْبِياءَ بِغَيْرِ حَقٍّ»فَقَالَ :«أَمَا وَ اللّهِ ، مَا قَتَلُوهُمْ بِأَسْيَافِهِمْ، وَ لكِنْ أَذَاعُوا سِرَّهُمْ، وَ أَفْشَوْا عَلَيْهِمْ، فَقُتِلُوا» .

۲۸۱۳.عَنْهُ، عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِيسى، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَجْلَانَ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ:«إِنَّ اللّهَ ـ عَزَّ وَ جَلَّ ـ عَيَّرَ قَوْماً بِالْاءِذَاعَةِ، فَقَالَ: «وَ إِذا جاءَهُمْ أَمْرٌ مِنَ الْأَمْنِ أَوِ الْخَوْفِ أَذاعُوا بِهِ» فَإِيَّاكُمْ وَ الْاءِذَاعَةَ» .

۲۸۱۴.عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ، عَنْ أَبِيهِ، عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ، عَنْ حُسَيْنِ بْنِ عُثْمَانَ، عَمَّنْ أَخْبَرَهُ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ:«مَنْ أَذَاعَ عَلَيْنَا شَيْئاً مِنْ أَمْرِنَا، فَهُوَ كَمَنْ قَتَلَنَا عَمْداً، وَ لَمْ يَقْتُلْنَا خَطَأً» .

۲۸۱۵.الْحُسَيْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ، عَنْ مُعَلَّى بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ نَصْرِ بْنِ صَاعِدٍ مَوْلى أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، عَنْ أَبِيهِ، قَالَ:
سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ عليه السلام يَقُولُ:«مُذِيعُ السِّرِّ شَاكٌّ، وَ قَائِلُهُ عِنْدَ غَيْرِ أَهْلِهِ كَافِرٌ، وَ مَنْ تَمَسَّكَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقى فَهُوَ نَاجٍ». قُلْتُ: مَا هُوَ؟ قَالَ: «التَّسْلِيمُ» .

۲۸۱۶.عَلِيُّ بْنُ مُحَمَّدٍ، عَنْ صَالِحِ بْنِ أَبِي حَمَّادٍ، عَنْ رَجُلٍ مِنَ الْكُوفِيِّينَ، عَنْ أَبِي خَالِدٍ الْكَابُلِيِّ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام : أَنَّهُ قَالَ :«إِنَّ اللّهَ ـ عَزَّ وَ جَلَّ ـ جَعَلَ الدِّينَ دَوْلَتَيْنِ: دَوْلَةَ آدَمَ ـ وَ هِيَ دَوْلَةُ اللّهِ ـ وَ دَوْلَةَ إِبْلِيسَ، فَإِذَا أَرَادَ اللّهُ أَنْ يُعْبَدَ عَلَانِيَةً، كَانَتْ دَوْلَةُ آدَمَ؛ وَ إِذَا أَرَادَ اللّهُ أَنْ يُعْبَدَ فِي السِّرِّ، كَانَتْ دَوْلَةُ إِبْلِيسَ؛ وَ الْمُذِيعُ لِمَا أَرَادَ اللّهُ سَتْرَهُ مَارِقٌ مِنَ الدِّينِ».