1.رجال نجاشى، ص ۵۷ ؛ قاموس الرجال، ج ۸، ص ۴۲۶؛ معجم رجال الحديث، ج ۱۸، ص ۳۱۷؛ و ج ۲، ص ۲۷۲ در رجال نجاشى آمده است، قال ابوالحسن محمد بن هرون بن موسى رحمه الله، البته اين راوى را مى توان از راه شيخ روايت بودن توثيق كرد كه البته اين روش مورد پسند آقاى بهبودى نيست.

2.رجال نجاشى، ص ۳۶؛ معجم رجال الحديث، ج ۵، ص ۱۳۷.

3.معجم رجال الحديث، ج ۱۴، ص ۲۷.

4.چند راوى با اين نام در معجم رجال الحديث (ج ۱۶، ص ۸۹ به بعد) ذكر شده است كه يكى از آنها ابن ابى عمير عالم جليل القدر مى باشد ولى ظاهرا مراد از اين نام در اين سند، ابن ابى عمير نيست، زيرا ايشان در رتبه ابى عبداللّه خراسانى است نه راوى از او زيرا ابراهيم بن هاشم از هر دو روايت مى كنند، غير از ابن ابى عمير، كسان ديگرى كه به نام محمد بن زياد مى باشند، توثيق نشده اند. بنابراين اين راوى مهمل است يا مردد بين موثق و مهمل.

5.معجم رجال الحديث، ج ۲۱، ص ۲۲۶؛ مشيخة فقيه، ص ۱۱۹.

6.اين راوى كه در المحجة، نام او ديده شده است در هيچ يك از كتب رجالى با اين مشخصات نيامده است، حدود ۱۲ نفر به نام عبداللّه بن حسين در معجم رجال الحديث معرفى شده اند كه هيچ يك از آنها كه عصرشان با عصر اين راوى سازگار باشد، توثيق نشده اند.

7.جرح و تعديل، ابن ابى حاتم رازى عبدالرحمن بن محمد، دار احياء التراث العربى، بيروت ۱۲۷۱ق، (افست از چاپ حيدرآباد دكن) ج ۵، ص ۴۷؛ الانساب سمعانى، عبدالكريم بن محمد بن منصور، مطبعة دائرة المعارف العثمانيه، حيدرآباد دكن، ۱۳۸۲ق، ج ۵، ص ۱۰۷؛ اللباب فى تهذيب الانساب، عز الدين ابن اثير الجزرى على بن محمد، دار صار، بيروت، ج ۱، ص ۴۳۸؛ تقريب التهذيب، ابن حجر عسقلانى، احمد بن على، دار المعرفة، بيروت، چاپ دوم، ۱۳۹۵ق، ج ۱، ص ۴۱۲؛ تهذيب التهذيب از ابن حجر دار صادر بيروت (افست از چاپ حيدرآباد هند، ۱۳۲۵ق، ج ۵، ص ۱۹۹؛ شذرات الذهب، ابن عماد حنبلى عبدالحى بن احمد، دار احياء التراث العربى، بيروت ج ۲، ص ۲۹.