دلالت مى كند و قرائت كتاب الهى در خارج نماز واجب نيست. بنابراين مراد از اين آيه، قرائت در نماز است و در انتها افزوده اند كه كلام ما در تفسير اين آيه، نظر اكثر مفسرين است، سپس نظرات ديگرى را كه در اطراف اين آيه شريفه گفته شده است، بيان مى نمايد، ۱ مرحوم مجلسى اين نظرات را از كنز العرفان نقل نموده و به استدلال اين كتاب در اثبات نظر خود اشكال مى نمايند. ۲
به هر صورت همچنان كه ملاحظه فرموديد، صاحب كنز العرفان در اثبات اختصاص اين آيه به نماز، به يك استدلال و صغرى و كبرى چيدن تمسك جست نه به حديثى كه در تفسير آيه وارد شده باشد.
صرف نظر از اين اشكال، اين آيه هيچ ارتباطى به مسئله مورد بحث ما ندارد، سخن بر سر وجوب قرآن خواندن در خارج نماز نيست تا گفته شود كه اين آيه مخصوص نماز است، عدم وجوب قرائت قرآن در غير نماز مسلم است و احتياج به بحث ندارد. ۳
تكيه سخن بر اين مسئله است كه آيا قرائت قرآن بدون تدبر در آن مستحب است يا خير؟ و روشن است كه اين آيه شريفه بر فرض كه مختص نماز باشد به هيچ وجه به بحث ما مربوط نيست.
13. ايشان بعد از اين كه احاديث وارده در زمينه فضايل سور را در زمره احاديث جعلى مى شمرند مى گويند: «نمونه اين جعليات، روايت مشهورى است از ابىّ بن كعب كه براى سوره قرآن ثواب مى نويسد و مفسرين سنى و در تعقيب آن مفسرين شيعى به درج آن احاديث همت گماشتند در حالى كه ناقدين حديث اعلام كرده اند كه اين احاديث همه و همه جعلى است اين مسائل در كتب فنى مانند كشف الخفاء عجلونى و الأخبار الموضوعة ملاعلى قارى و الميزان ذهبى مورد اعتراف و تأييد همگان است».
1.كنز العرفان، فاضل مقداد، ابن عبداللّه السيورى، مكتبه المرتضويه، تهران، ۱۳۸۴ق، ج ۱، ص ۱۱۸.
2.بحار الأنوار، ج ۸۵، ص ۱۰.
3.البته گاه قرائت قرآن، واجب كفائى مى باشد كه از محل سخن بيرون است.
