در يك كلام بايد گفت كه اگر انسان هر روايت را كه با ذوق و سليقه خويش مخالف ببيند هر چند بهترين سند را داشته باشد رد كند و در مقابل هر روايت را كه از آن بتوان به نفع خود استفاده كرد هر چند بيشتر يا تمام روات آن مجهول و ضعيف و بدنام باشند مانند روايت دلايل الإمامه كه آقاى بهبودى آن را تأييديه امام صادق عليه السلام قلمداد نموده آن را معتبر دانسته و بدون توجه به انطباق و عدم انطباق آن با مورد بحث بدان تمسك جويد و اعتراض مخالفين را با جواب هاى كلى و مبهم پاسخ گويد، در اين صورت ديگر راه برهان بسته مى گردد، اگر كسى هر چه دليل و برهان و استدلال بياورد و هر چه روايات اهل بيت عليهم السلام با سندهاى بسيار خوب و عالى را مطرح كند، هميشه جواب از پيش تعيين شده مخالفت با منطق عقل، عنوان شود در اين صورت ديگر راه بحث سودمند و نتيجه بخش مسدود مى شود و تنها مجادله حكمفرما مى گردد و در نتيجه تمامى انديشه ها، به جرم عدم تطابق با ذوق هاى فردى به بند كشيده مى شود و از اين رو در اينجا بايد مهر سكوت بر لب نهاد و سخن حكمت «ودع المراء و إن كنت محقّا» را اقتفا نمود.
