كرده اند تا اختلاف در سخنان خود را توجيه كنند. پاسخ تفصيلى به اين سخنان را بر اساس آيات و احاديث، در اين فصل مى خوانيم.
* فصل سوم تقيه و كتمان با هم چگونه پيوند مى يابند؟
كسانى كه بر رد كافى مطالبى نوشته اند، به شانزده حديث در اين مورد تمسك كرده اند كه تمام آنها در اين فصل بررسى مى شود، از جمله بحث اصحاب كهف كه ذيل حديث چهارم مورد كنكاش دقيق قرار مى گيرد.
3.3.2. باب سوم:
اصول بحث بداء چيست؟ آيا بداء عقيده اى است كه از يهود به مذهب شيعه راه يافته است؟ نويسنده ضمن پاسخ به اين پرسش، سخنان جمعى از مفسران اهل تسنن را مى آورد كه درباره امكان تغيير قضا و قدر، و نيز درباره محو و اثبات سخن رانده اند.
* آيا عقيده شيعه به بداء، بدان معنى است كه العياذ باللّه خداوند حكيم را به جهل منسوب مى دارد؟ نويسنده، ضمن بيان تفصيلى در اين مورد، درباره جايگاه بداء در نظام انديشه شيعه اماميه سخن مى گويد. پس از آن نگاهى بر چهار گروه از احاديث بداء مى افكند و به پرسش هايى كه درباره آنها مطرح شده، پاسخ مى گويد.
4.3.2. باب چهارم:
نويسنده در اين باب، ثابت مى كند كه عقيده به تحريف قرآن، بيش از كتب شيعه، در كتاب هاى اهل تسنن بيان شده است. در ضمن اين فصل، به پرسشى فرعى اما مهم پاسخ داده مى شود كه آيا نگاه شيعه به كتاب كافى، مانند ديدگاه اهل تسنن در مورد صحيح بخارى است؟ نويسنده در همين باب، بيان مى دارد كه احاديثى كه در كتاب كافى آمده و مخالفان، آنها را دال بر تحريف دانسته اند، به معناى تحريف نيست، بلكه توضيحات تفسيرى امامان معصوم عليهم السلام بر آيات است.
در پايان بايد گفت: اين كتاب، با زاويه ديد خاص خود، جاى خالى را در پژوهش هاى مربوط به كتاب كافى و به عبارت بهتر، در مورد عقايد شيعه اماميه، پر كرده است. چنين پژوهش هايى به طور پيوسته بايد ادامه يابد تا جديدترين پرسش ها