سیاست عملی و فنون حکمرانی امام علی(ع) مطالعه موردی حکومت‌مندی در نامه‌های نهج‌البلاغه
سال
پنجم / شماره پیاپی
۱۹ /
صفحه
۸۳-۱۰۰
چکیده :
سیاست از دو بخش نظری و عملی تشکیل شده است. در بخش نظری مبانی، مفاهیم، اهداف و روش ها و در بخش عملی شیوۀ اجرا و طراحی و برنامه‌ریزی مورد تأکید است. حکومت‌مندی به معنای فکر کردن در باب نهادهای حکومتی هر دو جنبه را مورد تأکید قرار می دهد. این مقاله می کوشد با تفسیر نامه‌های نهج‌البلاغه به تبیین موضوع حکومت‌مندی از زاویۀ دید امام علی(ع) بپردازد. علی(ع) نامه ها را زمانی نوشته است که در رأس هرم حاکمیت قرار داشته و بر همین اساس با توجه به آرمان‌ها و اهداف حکومت اسلامی، فنونی عملی جهت تدبیر عرصۀ عمومی به وجود آورده است. در این پژوهش حکومت‌مندی را با سه شاخص فنون آرمانی، جایگاهی و غیریت ساز مورد بررسی قرار داده ایم تا نشان دهیم که در مناسبات قدرت و شبکۀ جایگاه های سیاسی، امام(ع) چه رویه های نهادی و عقلانی جهت حل مسائل پیشنهاد داده است. نتیجۀ پژوهش نشان داد که شیوۀ حکمرانی امام(ع) دارای فنون، نهادها و رویه‌هایی است که از آن می توان به‌عنوان حکومت‌مندی بهره برد.
کلیدواژه‌های مقاله :سیاست عملی؛ فنون حکمرانی؛ نهج‌البلاغه؛ امام علی(ع)؛ نامه‌ها
