امام على علیه السلامفرمود:
صُحْبَةُ الأَخيارِ تَكْسِبُ الْخَيْرَ، كَالرّيحِ اِذا مَرَّتْ بِالطَّيِبِ حَمَلَتْ طيب.
همنشينى با نيكان، نيكى مىآورد، مثل باد كه وقتى به بوى خوش (وخوشبو) گذر مىكند، با خود بوى خوش مىآورد.
غررالحكم ج۲ ص۲۰۱
شرح حدیث
رنگپذيرى انسان از محيط و اطرافيان، از خصيصههاى اوست.
هم معاشرت با افراد صالح، تأثير مثبت و سازنده بر انسان مىگذارد، هم همنشينى با دوستان بد و اشخاص آلوده و بد دل، دل و انديشه و رفتار انسان را تحت تأثير قرار مىدهد.
انتخاب دوست شايسته و شريك پاك و همسر با ايمان و همكار متعهد، در انسان شايستگى و پاكى و ايمان و تعهد مىآفريند و حال و هواى زندگى را معطر مىسازد.
قرار گرفتن در فضاى معطر، هر چند انسان عطر نزند، آدمى را خوشبو مىسازد. سعدى به همين حكمت والا در گلستان اشاره كرده، آنجا كه همنشينى گِل و گُل را مطرح نموده است كه كمال همنشين، حتى در گل و خاك هم اثر مىگذارد.
همچنان كه عبور باد و نسيم از يك مزبله و لجنزار، نسيم را متعفن و بدبو مىسازد و مشام را آزار مىدهد، عبور نسيم از يك بوستان پر از گل و از يك گلستان معطر، مشام را روح و نشاط مىبخشد.
خلق و خوى انسانها نيز، يا مزبله است، يا بوستان مزبله آلودگى و ابتذال، يا بوستان كمال و ايمان.
همنشينى با افراد، انسان را در حال و هوا و فضاى همان خلق و خوى قرار مىدهد.
تا مىتوان با پاكان و خوبان رفاقت و دوستى كرد، چرا همدمى و همنشينى با آلودگان؟!...
منبع: حکمت های علوی (ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام علی علیه السلام)، جواد محدثی.
