امام على علیه السلام فرمود:
مالا يَنْبَغى أَنْ تَفْعَلَهُ فِىالْجَهْرِ فَلاتَفْعَلْهُ فىِالسِّرِّ.
آنچهكه انجامدادنش درآشكارا سزاوارنيست، درپنهان هم آن راانجام مده.
غررالحكم ج۶ ص۹۱
شرح حدیث
وقتى غذايى آلوده است و مسموم، تأثير زيانبار خود را خواهد گذاشت، چه عمدى خورده شود، چه از روى اشتباه، چه به اختيار چه به اجبار.
زشتى خطا و گناه ذاتى است، چه ديگران بفهمند يا نه.
اگر ديگران بفهمند، آبرو مىرود. اگر خدا بفهمد، چه؟ رسوايى اين كه بيشتر است!
اگر يك گنهكار و مجرم، از ترس عقوبت يا از بيم رسوايى، گناه و جرمى را در ملأعام انجام ندهد، ارتكاب پنهانى همان يعنى نترسيدن از كيفر و رسوايى، ولى... مگر خدا و فرشتگان شاهد و ناظر نيستند؟ و مگر دستگاه الهى بىعقاب است؟
زشت، زشت است، چه پنهان چه آشكار!
گناه هم، بر روح شخص و جامعه، تأثير سوء دارد و نوعى بيمارى اخلاقى است و ارتكاب مخفى آن هم آفت زندگى است اگر آبرو هم نرود، دل تيره مىشود و عاقبت سياه.
مگر مصرف غذاى فاسد و داروى عوضى، دور از چشم پزشك و پرستار، از عوارض و پيامدهاى آن مىكاهد؟
كسى كه به خاطر شرم از ديگران از خلاف، پرهيز مىكند، چرا در تنهايى و پنهانى ازخود و خد حيا نمىكند؟
فرزانگان، از وجدان خود هم حساب مىبرند.
و وارستگان، براى خود هم شخصيتى قائلند. آنچه در آشكار، نارواست، در نهان هم نارواست!
منبع: حکمت های علوی (ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام علی علیه السلام)، جواد محدثی.
