امام على علیه السلام فرمود:
أَشْبَهُ النّاسِ بِأَنبِياءِاللَّهِ أَقْوَلُهُمْ لِلْحَقِّ وَأَصْبَرُهُمْ عَلَى العَملِ بِهِ.
شبيهترين مردم به پيامبران خدا، آناناند كه نسبت به حق، گوياتر و در عمل به حق، شكيباتر باشند.
غررالحكم ج۲ ص۴۳۳
شرح حدیث
وقتى پيامبران، زبدهترين انسانها و حجتهاى خدا بر مردماند، عمل آنان نيز براى همگان اسوه و الگوست.
كسى در خط انبياى الهى است كه در گفتار و كردار، به آنان شبيهتر باشد و بتواند خود را امت يك امام و پيامبر بداند.
حقگويى و حق جويى و حق پويى، شيوه و سيره پيامبران بوده است. در گفتن حق، نه از مردم اميد پاداش داشتند و نه از قدرتها بيم و هراس. در عمل به حق نيز، نستوه و كوشا و شكيبا بودند و سختيهاى دعوت حق و عمل به حق را به جان مىخريدند.
نمونهاش رسول خدا ۹ است كه فرمود: هيچ پيامبرى به اندازه من آزار و اذيت نديد!...
كتمان حق و تحريف حقايق و فريب افكار عمومى، مخالف مشى انبياست.
گريز از صحنه حق نيز، با خط انبيا ناسازگار است.
ادعاى ايمان به همه انبي و پيروى از اولياى الهى، كه بر زبانمان جارى است، وقتى پذيرفتنى است كه تشابه به پيامبران هم داشته باشيم. حضرت امير علیه السلام اين تشابه را در گفتن حق و صبورى در عمل به حق مىداند.
اگر حق گويى منافع ما را به خطر اندازد و اگر حق خواهى برايمان دردسر پديد آورد، آيا بازهم در پى حق مىرويم؟ اين نشانه صداقت در ادعاى رهروى راه انبياست.
اينجاست كه پيامبر گونهها شناخته مىشوند...
منبع: حکمت های علوی (ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام علی علیه السلام)، جواد محدثی.
