امام على علیه السلام فرمود:
فازَ بِالسَّعادَةِ مَنْ أَخْلَصَ العِبادَةَ.
كسى كه در عبادت، اخلاص ورزيد، به سعادت و كاميابى رسيد.
غررالحكم ج۴ ص۴۳۰
شرح حدیث
تنها بادام و گردو نيست كه پوچ و پوك هم دارد، مغزدار هم دارد.
عملها و عبادتها نيز گاهى با مغز و محتواست، گاهى بىمغز و پوك است.
عبادت ريايى، قيمتى ندارد. هر چند ممكن است به عنوان يك دروغ، كسانى را بفريبد، ولى در دستگاه خدا كه بايد به عملها پاداش داده شود، بىاجر و پاداش است.
خلوص در عبادت، آن است كه جز عشق و محبت الهى، جز عبوديت و بندگى، جز احساس نياز به آستان آن بىنياز، هيچ عامل و انگيزه ديگرى انسان را به عبادت و نماز و نياز خواهى و دعا نكشاند.
يكى سجاده مىگسترد، تا شكار كند و جاهلان و سادهلوحان را به دام افكند، يكى ذكر مىگويد و ورد مىخواند، تا صالحش بشمارند و اعتماد كنند، اما در پى اغواى مردم است. اينها عبادت نيست، دامگسترى است. از خداوند هم نبايد چشمداشت پاداش داشت.
در آستان الهى هر كس بندهتر باشد، مقربتر است.
بندگى هم به شعار نيست و ادعا كفايت نمىكند.
كسى بنده خدست كه فرمان خدا را در همه شؤون زندگى جارى سازد و در برابر دستور، مطيع باشد.
حال كه بعضى نماز مىخوانند و صدقه مىدهند و روزه مىگيرند و افطارى مىدهند، چرا به خاطر خدا و با اخلاص نباشد كه پاداش هم ببرند؟!
عبادت ناخالص، هرگز بالا نمىرود و به خدا نمىرسد. اگر براى عابد سعادت نياورد، طبيعى است!
منبع: حکمت های علوی (ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام علی علیه السلام)، جواد محدثی.
