امام على علیه السلام فرمود:
عَجِبْتُ لِمَنْ يَحْتَمِى الطَّعامَ لأِذِيَّتِهِ كَيْفَ لا يَحْتَمِى الذَّنْبَ لأَِليمِ عُقُوبَتِهِ.
در شگفتم از كسى كه از غذا(ىفاسد) به خاطر آزارش پرهيز مىكند، اما از گناه به خاطر عذاب دردناكش پرهيزى ندارد!
غررالحكم ج۴ ص۳۳۷
شرح حدیث
روح هم بيمار و آلوده مىشود، همچون جسم.
رنج بدن، از غذاى فاسد است و عذاب جان از گناهان.
اگر پرهيز، شايسته و لازم است، از آنچه زيان و خطر بيشتر و جانكاهتر دارد، ضرورىتر است. رنج محدود و گذرا كجا و عذاب سخت و جاويد كجا؟!
گناه، دل را مىآلايد، جان را تيره مىسازد، شيطان را بر انسان مسلط مىكند، موجب نارضايى خدا و رسول است، پرونده اعمال را سياه مىسازد، مايه رسوايى مىشود و دهها فرجام زشت ديگر، كه از آثار معصيت است.
آيا مايه شگفتى نيست كه انسان از آزار طعام پرهيز و پروا داشته باشد، اما از عقوبت عصيان نترسد؟!
فرزانه كسى است كه بيش از صلاح جسم، به صلاح روح و رشد اخلاقى بينديشد، چرا كه عاقبت هر شخص را عمل او رقم مىزند.
بدن و جسم، مركب روح است. مهم، آن سوار است كه براين مركب مىنشيند و به سوى مقصد (بهشت يا دوزخ) پيش مىتازد.
از جسم چالاك چه فايده، اگر روح و جان در باتلاق نفس گرفتار شده باشد؟
زيان گناه، بسيار بيشتر از مفسده غذاى فاسد است، پس چرا بىپروايى و ناپرهيزى؟...
منبع: حکمت های علوی (ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام علی علیه السلام)، جواد محدثی.
