امام على علیه السلام فرمود:
أَشْقَى النّاسِ مَنْ باعَ دينَهُ بِدُنيا غَيْرِهِ.
بدبختترين مردم كسى است كه دين خود را به دنياى ديگرى بفروشد.
غررالحكم ج۲ ص۴۳۰
شرح حدیث
دين فروشى به هر قيمت كه باشد، زيان است.
پاىبندى به دين و گردن نهادن به آيين آسمان و شرافت مسلمانى آنقدر نفيس و گرانبهاست كه با هيچ گوهرى و به هيچ قيمتى قابل مبادله نيست.
مسلمان اگر براستى ديندار و بنده خد باشد، مقامى بس ارجمند دارد و سعادت ابدى او تضمين است، يعنى بهشت برين و رضاى خدا و تنعّم از پاداش الهى.
دين فروش، كسى است كه به خاطر رسيدن به منافع مادى يا رياست و شهرت و شهوت، دين را زير پا مىنهد و آن را فداى اميال نفسانى مىكند.
وقتى انسان سر دوراهى دين و دنيا قرار مىگيرد و شرايطى پيش مىآيد كه بايد يكى را فداى ديگرى كند، در لحظه دشوار يك آزمون قرار گرفته است.
ولى... به هر حال، دين را به دنيا فروختن، خسارت و ضرر است و نشانه نشناختن ارج و ارزش دين.
بدترين خسارت و بالاترين شقاوت آن است كه در اين معامله، حتى چيزى هم به دست خودش نيايد و دين را به خاطر دنياى ديگرى بفروشد.
راستى، چه كسى شقىتر از آن كه براى ديگرى و به خاطر پسند اهل دنيا به جهنم برود؟
آشِ نخورده و دهان سوخته!...
دروغ و بهتان، براى آنكه ديگرى به مقام برسد، مفهومى جز فروختن دين در مقابل دنياى ديگرى ندارد.
بيچاره كسى كه قدر خود و قدر دين خود را نمىداند!
منبع: حکمت های علوی (ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام علی علیه السلام)، جواد محدثی.
