امام على علیه السلام فرمود:
كَيْفَ يَزْهَدُ فىِالدُّنيا مَن لا يَعْرِفُ قَدْرَ الآخِرَةِ؟
چگونه در دنيا پارسايى پيشه مىكند، كسى كه ارزش آخرت را نمىشناسد؟
غررالحكم ح۴ ص۵۶۲
شرح حدیث
هر كس در پى سود و منفعت است.
اما گاهى شناخت سود و زيان مشكل است. مشكلتر از آن تشخيص سودمندتر از سودمند است.
برخوردارى از دنيا خوب است، ولى بهرهمندى در آخرت، خوبتر است .
اگر كسى براى منافع محدود و سود اندك، منفعت بيشتر و پايدارتر را از دست بدهد، شايسته ملامت است.
از كسى كه مزاياى آخرت را نمىشناسد، چه انتظارى است كه از لذايذ دنيا بگذرد؟
آخرت، بىرنج است، نعمت ابدى است، لذت حضور دائم است، همسايگى با انبياو اوليا و صالحان و شهيدان است، هرچه و هر قدر بخواهيم است، بىغم و غصه است، البته براى آنان كه راهى به بهشت پيدا كنند.
وگرنه، رنج ابدى و بىپايان و اندوه هميشگى و عذاب دائمى دوزخ است.
صائب گويد:
از بصيرت نيست گوهر را بدل كردن به خاك
آبروى خويش مىريزى براى نان چرا؟
وقتى براى تكه نانى، بىآبرو شدن بىبصرى است، آيا براى لذت دنيوى، آخرت را فدا كردن، بىبصيرتى نيست؟
براى آخرت گرايى، بايد بىقدرى و بىوفايى و ناپايدارى دنيا را شناخت و براى پارسايى در دنيا، بايد جلوههاى پرشكوه و نعمتهاى بىزوال آخرت را به ياد آورد.
آنكه آخرت را به خاطر دنيا از دست بدهد، بازنده است.
منبع: حکمت های علوی (ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام علی علیه السلام)، جواد محدثی.