حکمت های علوی - پارسايى

^{امام على علیه السلام فرمود:}

كَيْفَ يَزْهَدُ فىِ‏الدُّنيا مَن لا يَعْرِفُ قَدْرَ الآخِرَةِ؟

چگونه در دنيا پارسايى پيشه مى‏كند، كسى كه ارزش آخرت را نمى‏شناسد؟

_{غررالحكم ح۴ ص۵۶۲}

شرح حدیث

هر كس در پى سود و منفعت است.

اما گاهى شناخت سود و زيان مشكل است. مشكل‏تر از آن تشخيص سودمندتر از سودمند است.

برخوردارى از دنيا خوب است، ولى بهره‏مندى در آخرت، خوب‏تر است .

اگر كسى براى منافع محدود و سود اندك، منفعت بيشتر و پايدارتر را از دست بدهد، شايسته ملامت است.

از كسى كه مزاياى آخرت را نمى‏شناسد، چه انتظارى است كه از لذايذ دنيا بگذرد؟

آخرت، بى‏رنج است، نعمت ابدى است، لذت حضور دائم است، همسايگى با انبياو اوليا و صالحان و شهيدان است، هرچه و هر قدر بخواهيم است، بى‏غم و غصه است، البته براى آنان كه راهى به بهشت پيدا كنند.

وگرنه، رنج ابدى و بى‏پايان و اندوه هميشگى و عذاب دائمى دوزخ است.

صائب گويد:

از بصيرت نيست گوهر را بدل كردن به خاك

آبروى خويش مى‏ريزى براى نان چرا؟

وقتى براى تكه نانى، بى‏آبرو شدن بى‏بصرى است، آيا براى لذت دنيوى، آخرت را فدا كردن، بى‏بصيرتى نيست؟

براى آخرت گرايى، بايد بى‏قدرى و بى‏وفايى و ناپايدارى دنيا را شناخت و براى پارسايى در دنيا، بايد جلوه‏هاى پرشكوه و نعمتهاى بى‏زوال آخرت را به ياد آورد.

آنكه آخرت را به خاطر دنيا از دست بدهد، بازنده است.

منبع: حکمت های علوی (ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام علی علیه السلام)، جواد محدثی.