امام على علیه السلام فرمود:
سُرُورُ المُؤمِنِ بِطاعَةِ رَبِّهِ وَ حُزْنُهُ عَلى ذَنْبِهِ.
شادى مؤمن به فرمانبردارى از پروردگارش است و اندوه او بر گناه خويش است.
غررالحكم ج۴ ص۱۳۶
شرح حدیث
فرزانگان فرهيخته، حتى غم و شادىشان هم نشان از عظمت روح و بلندى انديشه دارد.
ايمان، اوج فرهيختگى و خردمندى است.
حزن و سرور مؤمن نيز بايد به فراخور شخصيت و ايمان و شعور دينى و اجتماعى او باشد.
يكى در اوج خوشيها، لذتها و كامروايىها عمر مىگذراند، امإ؛ظظر)) آميخته به گناه و معصيت و در راه نافرمانى خد.
يكى نيز در كام بلاها و سختيهاست، اما توأم با رضاى پروردگار، كه رضاى او هم در گرو طاعت بنده است.
كدام يك ارزشمندتر است؟ آن خوشى يا اين غم؟
معيار و ملاك، آن است كه زندگانى و كار و گفتار و رفتار ما رنگ طاعت داشته باشد، نه معصيت. اگر مطيع بوديم، خرسند باشيم و اگر نافرمان بوديم، اندوهگين شويم.
ميزان در آخرت، همين طاعت و عصيان است و غم و شادى آن دنيا حساب است.
آنچه بهشت آفرين است، در اطاعت پروردگار بودن است و آنچه برايمان جهنمساز است، گناه است.
با اين حساب، بسيارى از خوشحالان خرسند، بايد زانوى غم در بغل بگيرند و بسيارى از غمگينان رنجديده، بايد خرسند و مسرور باشند، چون آنان دور از طاعتاند، و اينان دور از عصيان.
خوشا آنان كه در غم و شادى هم معيار داشته باشند.
منبع: حکمت های علوی (ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام علی علیه السلام)، جواد محدثی.
