امام على علیه السلام فرمود:
كُنْ مَشْغُولاً بِما أَنْتَ عَنْهُ مَسْؤُولٌ.
به كارى مشغول باش كه از آن سؤال خواهى شد.
غررالحكم ج۴ ص۶۰۱
شرح حدیث
كار و اشتغال، وقت انسان را پر مىكند.
آنگاه، اگر كار مهمترى پيش آيد، با كمبود وقت مواجه مىشويم، چون ظرفيت زمانى خويش و فرصتهاى داشته را، صرف كارى كردهايم كه اگر هم مهم بوده، مهمتر نبوده است.
پس اهم و مهم كردن كارها و اولويتبندى امور، هم جلوى پشيمانىهاى بعدى را مىگيرد و هم نيرو، فرصت، امكانات و جوانى، صرف كارى مىشود كه بهتر و لازمتر است.
راستى... آيا همه آنچه اوقات ما را مىگيرد، لازم و مهم است؟
و همه آنچه عمرمان را خرج آن مىكنيم، ارزشمند است؟
اگر فردا، درباره چيزهايى مورد سؤال قرار بگيريم كه به آنها نينديشيده و نپرداختهايم، چه خواهيم كرد؟
يا اگر آنچه را مهم پنداشتهايم، فردا معلوم شود كه چندان اهميت و ارزشى نداشته كه خودمان و عمرمان و فكر و تلاشمان را خرج آن كردهايم، آن وقت چه؟... قطعاً حسرت و افسوس خواهيم خورد.
اينكه عمر و جوانى را در كجا خرج كردهايم، از كجا پول درآوردهايم و در چه راهى مصرف كردهايم، اينكه رفتارمان با پدر و مادر چگونه بوده است، اينكه با نماز چه برخوردى داشتهايم، نسبت به قرآن و عترت چه رفتارى داشتهايم، به ميثاقمان با خون شهد تا چه حد پاى بند بودهايم، به قول و قرارهايمان تا چه حد وفا كردهايم و ذهن انسانهاى متعهّد را مشغول مىسازد.
اينها از جمله امورىاند كه نسبت به آنها مسؤوليم و در قيامت هم از آنها سؤال خواهد شد.
آيا مشغوليت ما در ارتباط با مسؤوليت ماست؟!
منبع: حکمت های علوی (ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام علی علیه السلام)، جواد محدثی.
