امام على علیه السلام فرمود:
مَنْ قَرَعَ بابَ اللَّهِ فُتِحَ لَهُ.
هركس آستان خدا را بكوبد، در به رويش گشوده مىشود.
غررالحكم ج۵ ص۲۶۷
شرح حدیث
مهربانىهاى خدا بىپايان است.
از بندگان خواسته است كه او را بخوانند، تا جواب دهد، درخواست كنند تا عطا كند.
چه لطفى بالاتر از اين؟! وعده آمرزش نيز داده است. دعا و نيايش و استغفار، كوبيدن آستانه و درگاه خداست. بىشك، نيايشهاى خالصانه را بىپاسخ نمىگذارد و استغفارهاى راستين را مىپذيرد و گناهان را مىبخشايد.
گر گدا كاهل بود، تقصير صاحبخانه چيست؟
در دعاى افتتاح، در شبهاى رمضان مىخوانيد كه خداوند، اجازه داده تا او را بخوانند و اجابت را هم تضمين كرده است. حالِ عبادت يافتن نيز، موهبتى الهى است.
هم دعا از تو، اجابت هم زتو.
مهم، دعاى خالصانه و خواستن صميمى و اصرار و التماس در پيشگاه اوست.
كسى كه درى را بكوبد و ادامه دهد، اگر در خانه كسى باشد، بالأخره در را مىگشايد. چرا آستان خدا چنين نباشد؟! خدا كه شنواتر، مهربانتر و كريمتر است!
اگر صدا مىزنيم و جواب نمىشنويم، بايد ببينيم كجاى كار خراب است؟
فرصتهاى اين ايام را نبايد راحت و رايگان از كف داد. شبها، سراسر بركتاند و رحمت، روزها هم فرصت بندگى و اطاعت.
قصور در كجاست؟ در رحمت خدا يا خواستن ما؟
منبع: حکمت های علوی (ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام علی علیه السلام)، جواد محدثی.
