امام على علیه السلام فرمود:
لا تَخَفْ إِلاَّ ذَنْبَكَ.
جز از گناه خويش مترس.
غررالحكم ج۶ ص۲۶۲
شرح حدیث
گناه، دست از دامن گناهكار نمىكشد، تا او را رسوا كند.
وقتى بساط عدالت گسترده شود، پاى اهل ستم در تله مىافتد و ظلم، دامنگير ظالم مىشود.
اگر بنا شود مجرمان تعقيب و مجازات شوند، هر جرم و گناهى، دامى است كه موجب گرفتار شدن مجرم مىشود.
آخرت، مرحله دادرسى، كيفر و مجازات خطاكاران است و... البته مرحله مزد و پاداش نيكوكاران نيز.
خداوند هم، عادل است و عالم، دقيق است و حسيب. گرچه به لطف و رحمتش اميدها بستهايم، اما اگر نه به فضل و لطفش، بلكه به عدلش با ما رفتار كند، كيست كه از كيفرش برهد؟
ذره ذره گناهان، تبديل به كوه معصيت مىشوند، كه هرگز دوشهاى ضعيفمان ياراى تحمل آن را ندارد.
قطره قطره معاصى، تبديل به درياى جرايم مىشوند، كه ما را در كام امواجش غرق مىسازد.
پس، دشمنترين دشمنان ما، گناه ماست كه ما را گرفتار يا رسوا خواهد ساخت و اگر در دنيا هم بگريزيم، گريزى از فرداى قيامت نيست.
بايد ترسمان نه از قانون و محكمه، بلكه از حساب و بررسى اعمال و گناهانمان باشد، والا آن را كه حساب پاك است، از محاسبه چه باك است؟
توبه راهى است براى محو سيئات.
تا اين فرصت باقى است، دامهاى رسواگر گناه را برچينيم!
منبع: حکمت های علوی (ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام علی علیه السلام)، جواد محدثی.