امام على علیه السلام فرمود:
مِنَ الشِّقاءِ أَنْ يَصُونَ الْمَرْءُ دُنياهُ بِدينِهِ.
از شقاوت و بدبختى است كه انسان، دنياى خود را با (خرج كردن) دينش حفظ كند.
غررالحكم ح۶ ص۲۷
شرح حدیث
گاهى دنيا يا دين انسان در معرض، خطر قرار مىگيرد.
حفظ دنيا و پاسدارى از دين، هر دو وظيفه است ولى... در شرايطى كه بايد يكى فداى ديگرى شود و با خرج كردن يكى، ديگرى را از زوال و ضربه مصون ساخت، كدام يك مهمتر و حفاظت آن لازمتر است؟
هميشه چيز كمتر و بىارزشتر را فدا مىكنيم، تا آنچه ارزشمندتر است بماند. حتى وقتى جان خويش را فدا مىكنيم، بايد فداى چيزى كنيم كه از جان ما و خودما با ارزشتر و مقدستر باشد، مثل دين و خدا و شرافت و حق.
اگر به خاطر حفظ رياست، به دست آوردن مقام، كسب ثروت و رفع مشكل ادارى، دست به خيانت و دروغ بزنيم، يا سراغ راههاى نامشروع درآمد برويم، يا رشوه بدهيم و بگيريم، يا دروغ بگوييم، يا سوءاستفاده از موقعيت شغلى و ادارى خويش كنيم، يا وظايف دينى خويش را ترك كنيم. همه اين موارد، نوعى خرج كردن دين براى رسيدن به دنيا است.
چه شقاوتى بالاتر از اين كه كسى از دين خويش بگذرد، تا به دنيا برسد؟
بدتر از آن، جايى است كه از دين خود براى دنياى ديگرى دست بردارد!...
گذشتن از دين هم، فقط كافر شدن و دست از اسلام كشيدن نيست. كسى كه براى پولدار شدن از حرام چشم نمىپوشد و براى استخدام شدن، دروغ مىگويد و براى كوبيدن ديگرى از حربه تهمت و شايعه سازى، استفاده مىكند، به همين مقدار، دين خود را فروخته و خرج كرده است.
بايد از دنيا گذشت، تا دين مصون بماند، نه كه دين را خرج دنيا كرد.
و اين امتحانى است دشوار!...
منبع: حکمت های علوی (ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام علی علیه السلام)، جواد محدثی.
