شده است. در مباحث تفسيرى، بيشترين مطالب و آراى شيعى از تفسير طبرسى و تفسير منسوب به امام حسن عسكرى عليه السلام آورده شده است، از تفاسير اهل سنّت، استفاده هاى زيادى شده و مطلب فراوانى از تفسير فخر رازى، معالم التنزيل در حاشيه تفسير ابن كثير، انوار التنزيل از بيضاوى و كشاف زمخشرى نقل شده است. آيات الاحكام فاضل استرآبادى، ارشاد و امالى مفيد، المقالات و غرر الفوائد و درر القلائد سيدمرتضى، ملل و نحل شهرستانى، شرح المشكاة طيبى، اعلام النبوة ماوردى، تاريخ طبرى، مغازى واقدى، رجال نجاشى، اقبال الاعمال و سعد السعود ابن طاووس و المغرب مطرزى از جمله منابعى هستند كه مجلسى به وفور از آنها بهره گرفته است.
مرحوم مجلسى در شرح احاديث، اصل را بر توجيه و ارائه تفسير قابل قبول قرار داده است. وى حتى در خصوص روايات ضعيف السند هم از ارائه راه حل براى جمع و توجيه اخبار دست نمى شود و مى كوشد معنايى قابل قبول از آن ارائه كند. اين شيوه، گاه وى را به مباحثى مى كشاند كه چندان با مباحث و باورهاى كلامى همخوانى ندارند، از جمله اين روايات، رواياتى هستند كه در آنها آيات قرآنى با پاره اى اختلاف نقل شده است.
در شرح و تفسير روايتى از اين دست مى نويسد:
والاخبار من طريق الخاصّة و العامّة فى النقص والتغيير متواترة، والعقل يحكم بانّه اذا كان القرآن متفرقا منتشرا عند الناس و تصدى غير المعصوم لجمعه يمتنع عادة ان يكون جمعه كاملاً موافقا للواقع، لكن لا ريب في انّ الناس مكلّفون بالعمل بما فى المصاحف و تلاوته حتّى يظهر القائم عليه السلام . وهذا معلوم متواتر من طريق اهل البيت؛ ^۱
روايت از طريق خاصه و عامه در نقص و تغيير قرآن متواتر است و با توجه به اين كه قرآن پراكنده بود و مسئول جمع آورى آن، انسان ها بودند، عقل حكم مى كند به طور طبيعى نبايد با واقع به طور كامل موافق باشد؛ با اين حال، نبايد