يظفروا فى عقائدهم بما يوجب نقصا يباهتونهم و يفترون عليهم بأمثال تلك الأقاويل الفاسدة وهل البهتان والإفتراء الاّ دأب العاجزين؟ ولو فرض انّ بعضا من الجهله المنتحلين للتشيّع قال بذلك فالإماميّة يتبرؤن منه ومن قوله كما يتبرؤن من هذا الناصبى وامثاله واقاويلهم الفاسدة ^۱ ؛
من نمى دانم اين اتّهام راوى از كجا در آورده است؛ با آن كه آثار نويسندگان شيعى مقدم بر وى نظير صدوق، مفيد، شيخ، سيد مرتضى و ديگران انباشته از تبرّا از باوران به نظريه فوق است و اينان به آنچه كه سابقا [در شرح درست معناى بدا ]ذكر شد و يا به عقايدى بهتر از آن باور داشتند. شگفت آن كه عاميان چيزهايى به خداوند نسبت مى دهند كه در شأن مقام الهى نيست و اماميه در تنزيه بارى تعالى مبالغه فراوان مى كنند و با دلايل قوى آن را اثبات مى كنند و عاميان چون در عيب جويى بر اماميه چيزى به دست نمى آورند به اين قبيل سخنان، به اماميه اتهام مى زنند.
آيا جز اين است كه بهتان و افترا منش ناتوانان است؟ و اگر فرض شود كه بعضى از منتسبان به تشيّع از اين قبيل سخنان مى گويند، بايد دانست كه شيعيان از اين سخنان و سخنان فاسد ناصبى مزبور [فخر رازى] تبرا مى جويند.

3. تفسيرى

مباحث تفسيرى در مرآة العقول، از جمله مباحث خواندنى است. اين تفسيرها در حوزه هاى كلامى كه به مباحثى از قبيل فضايل و مباحث حجّت و امامت مى پردازد، از تفصيل بيشترى برخوردار است. مرحوم مجلسى در مباحث تفسيرى، براى تبيين ديدگاه شيعه، بيشتر از تفسير مجمع البيان طبرسى بهره مى گيرد و شايد كمتر بحث تفسيرى جدّى وجود داشته باشد كه نقل قولى از طبرسى نكند. در عين حال، دقّت نظرهاى تفسيرى كه خود انجام مى دهد و تفصيل هايى كه در ذيل آيات قرآنى مى آورد، بهره هاى قابل توجّهى دارند. در تبيين ديدگاه اهل سنّت از تفسير بيضاوى،