وجود دارد پيمان شكن، اهل گناه و معصيت؛ افرادى كه نفاق بر دل شان حاكم بود و گروه سومى نيز وجود دارد مجهول الحال كه از درجه ايمان و كيفيت عقيده و افكارشان اطلاع نداريم. و بر ما است كه گروه اول را دوست بداريم، سعادت دنيا و آخرت خويش را در پيروى از راه و رسم شان بدانيم و حديث شان را از جان و دل پذيرا باشيم و اما گروه دوم و آنانكه جرم و نفاق و پيمان شكنى آنها مسلم شده است؛ چنين افرادى از نظر ما داراى احترام نيستند همان گونه كه حديث آنان ارج و بهائى ندارد.
و اما افراد مجهول الحال از اظهارنظر در مورد آنان خوددارى و در رد و قبول حديث شان توقف مى كنيم تا وضع شان مشخص و كيفيت ايمان و عقيده شان روشن شود.
و اين راهى است كه قرآن در پيش روى ما قرار داده و فكر و انديشه اى است كه سنت بر ما تعليم و تفهيم نموده است و راه و رسمى است كه سيره خلفا بر آن جارى گرديده است.

صحابه از نظر قرآن:

قرآن مجيد صداقت گروهى از صحابه و رسوخ ايمان و عقيده در آنان را تأييد مى كند كه: «مِّنَ الْمُؤْمِنِينَ رِجَالٌ صَدَقُواْ مَا عَـهَدُواْ اللَّهَ عَلَيْهِ»^۱ .
و اخلاص گروهى از صحابه را ستوده و از نيل و ارتقاء آنان به درجه كمال ياد نموده است: «أَشِدَّآءُ عَلَى الْكُفَّارِ رُحَمَآءُ بَيْنَهُمْ تَرَاهُمْ رُكَّعًا سُجَّدًا يَبْتَغُونَ فَضْلاً مِّنَ اللَّهِ وَرِضْوَ نًا سِيمَاهُمْ فِى وُجُوهِهِم مِّنْ أَثَرِ السُّجُودِ»^۲ .
و در وصف اين گروه چنين فرموده است: «إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِينَ ءَامَنُواْ بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ ثُمَّ لَمْ يَرْتَابُواْ وَ جَـهَدُواْ بِأَمْوَ لِهِمْ وَ أَنفُسِهِمْ فِى سَبِيلِ اللَّهِ»^۳ .
اينها نمونه اى از آياتى است درباره صداقت و اخلاص و ايمان و عقيده و جهاد و